आभार प्रदर्शन...!

🙏 मनापासून धन्यवाद ! नूतन वर्षाच्या शुभेच्छा दिलेल्या किंवा देणाऱ्या सर्व जिवलग मित्र, मैत्रिणी,प्रतिष्ठित, अधिकारी तथा प्रियजन...

        वर्षभर लेख न अनेक माध्यमातुन कायम ना सही काही अनेक दलबदल काळात सानिध्यात राहिलो न सोबत करत असताना आपण म्हणजे कधी तुम्हीही किंवा मीही कधी जात पहिली नाही किंवा कधी रंग-रूप नाही फक्त एक व्यक्ती म्हणून किंवा रक्ताच्या नात्यापालिकडे जाऊन एक महत्वाचा सहवास म्हणून उत्तुंग न आदर्श व्यक्तिमत्व म्हणून सोबत असलेल्या विचारांची देवाणघेवाण करत आयुष्याची अनेक वर्षे जात आहेत किंवा नव्याने भेटलेल्या सर्व नूतन पण मनापासून आदर्श विचार घेऊन सोबत केलेल्या आपण सर्वांनी ३१ डिसेंबरला किंवा १ जानेवारीला या पाश्चिमात्य नूतन वर्षाच्या शुभेच्छांचा वर्षाव माझ्यासोबत इतर तुमच्या संलग्न असणाऱ्या सर्वांना कराल. सर्वांना विश करण्यासाठी शुभेच्छा आणि मला केल्याबद्दल धन्यवाद...!
संतांच्या भूमीत आपण वाढलो तुकारामाचे अभंग, कबीरचे दोहे न यातून शिकवण घेऊन जगणं जगायला शिकणारे आपण स्वराज्य निर्माण करताना महाराजासोबत १८ पगड जाती धर्माची लोक सोबत केलीं हा विशाल संस्कृतीचा महाराष्ट्र घडला. अनेक महान हिंदु-मुस्लिम ग्रंथ मग त्यात भगवत गीता, किंवा कुराण असो किंवा कोणत्याही कल्पक जाती ज्या निर्मित आहे त्यांचे धर्मग्रंथ असो ते ग्रंथ नेहमी एकी आणि त्याचे बळ शिकवते ते कधी निंदानालस्ती ना कधी द्वेष किंवा ना ही कधी तेढ शिकवते पण सोबतच संस्कृती आणि परंपरा शिकवते. नूतन वर्षाच्या पाडव्याला शुभेच्छा देऊन आपल्या संस्कृती आणि परंपरेची ओळख दृढ करणे माझ्या मते चांगली राहील. धर्म म्हणून मानवता, आणि जात म्हणून मानव बघायला शिकूया आजपासून यातून आपल्या असणाऱ्या प्रत्येक संस्कृती आणि रीती रिवाज भक्कम होण्यास मदत होतील. मी तरी शुभेच्छा दिलं तर उत्तरार्थ धन्यवाद देणार नाही तुम्हि ही ब्रिटिश वर्ष सुरवातीची शुभेच्छा देणं टाळलं तर बरं होईल. बदल होईलच म्हणून सांगणार नाही तर फक्त कॅलेंडर बदलून मन न नात कायम ठेवणारे माझे जिवलग आहात तुम्ही म्हणून एक संदेश आपल्या सर्वांसाठी....!

- आपला एन.के....✍
मो. - ८८०६६०५८५२

मैत्री : रक्तातून जास्त महत्वाचं एक बंधन !!

शिर्षक :- इअर एंडिंग है ; पण नात्यात कायम चांगल्या विचारांची बेगिनींग राहुद्या...!

[खऱ्या जीवनाच्या जिवंत असणाऱ्या निर्जीव माणसाबद्दलच माझं लेख...]

लेखक :- एन.के. पत्रकार

सगळ्यांच्या आयुष्यामधला एक वर्ष संपत्तीच्या सांजवेळी आपल्या या नात्याबद्दल दोन शब्द, वर्ष संपत आलं आहे अनेक कडू गोड आठवणी आपल्या सोबत आहेत प्रत्येक भेटलेला माणूस काही ना काही नवख्या रुपात भेटला , गेला ; पण त्याची तीच वेळ आणि काळ कायम कुणाच्या ना कुणाच्या स्मरणात असते. नात तात्पुरत किंवा अखंडित माहिती नाही पण प्रत्येक क्षण आणि अडचण किंवा सोप्या भाषेत आपण म्हणतो की नड असते त्यावेळी आठवण करणारी आपली स्वार्थी बुद्धी सुधारित आवृत्ती म्हणून कधीही जन्माला येत नाही पण काही अशी ही नाती असतात जी कायम हवीहवीशी वाटतात तर कायम आठवणींच्या हिंदोळ्यात जवळ बाळगावी अशी प्रखर न मनस्वी असतात. "मैत्री" दोनच शब्द पण उजळणी करायला गेलं तर शब्द कमी पडतील, मैत्री म्हणजे काय ? काय असत त्या अतूट नात्यात ? मैत्रीचं नात हे नवीनच लावलेल्या रोपटयासारखं असत ते लहान असतानाच काळजी घ्यावी लागते. एकदा का वृक्ष झालं की तोच आपल्याला सावली देते.,आधार देतो, मित्र ही जगातील अशी एकमेव भेट आहे जी आपण स्वतःलाच स्वतः देत असतो. आपले अंतरंग उघडवून दाखवणारा सर्वोत्तम आरसा म्हणजे आपला मित्र. मैत्रीच्या नात्यातील गोडवा म्हणजे आपल्या सर्वांना प्रिय असत मित्र हा वय, वेळ, काळ काहीच बघत नसत लहान पासून ते थोरा मोठ्यांपर्यंत सर्वांचे जिवलग सवंगडी म्हणजे एक व्यक्त होण्याचं दालन तथा व्यासपीठ असत. आपण कुठल्या ना कुठल्या कारणाने एकत्र येत असतो न तिथून मैत्रीची जी सुरवात होते त्यातून अनेक काल त्या त्या कारणाने ती व्यक्ती आपल्या सानिध्यात संपर्कात असते.

              इतकं समरस लोक असतात जगात की त्यांच्यात असणाऱ्या स्वभाव हा एक दृढ कारणाने त्या व्यक्तीला आपण कधीच दुराऊ शकत नाही अशा घट्ट नात्यालाच आपण मैत्री म्हणून संबोधतो. मैत्रीच्या या पर्वात अशीच नाती जपायला शिका प्रत्येक कल्पक नात्यात एक वैशिष्ट्य असत. या वर्षाच्या सांजवेळी माझ्या लेखाची प्रतीक्षा आणि वाचक वाढत आहेत याच समाधान आहे पण समाज आणि सौन्दर्य आणि निसर्गाची निरीक्षणाची सांगड घालत नेहमी एक सामाजिक संदेश देण्याचा माझा प्रयत्न राहील याचप्रमाणे लेखाच्या वळणावर पुनः मानव म्हणून किंवा एक सजीव म्हणून आपण जगण्याच्या कुठल्या पंक्तीत बसतो हेच कळत नाही हे बघा, मृत्यूच्या उंबरठ्यावरुन स्वर्ग आणि नरकाच्या भव्य दिव्य अशा दैवी महालातून माणूस म्हणून जन्माला येऊन आईच्या गर्भातून बाहेर येऊन हाडांची पकड निर्माण होईपर्यंत तेही आई वडिलांच्या तळहातावर जगलेलं ते बालपण आणि त्यानंतर समाजपुढं स्वतः मी काय आणि माझं अस्तित्व काय म्हणून साकार करण्यासाठी कागदी पुस्तक मधली रेघीव आणि वळणदार शब्दांच्या संगतीत शिक्षण घेत महाविद्यालयीन शिक्षण एक सदृढ पायरीवर आपल्याला जाणवत आपल्याला भाषा मिळाली, जात मिळाल, धर्म मिळलं,मित्र मिळाले एवढंच नाही राज्य मिळालं, देश मिळालं इतकं असूनही कधीच हा विचार केला गेला नाही की मानव म्हणून जिवंत असणाऱ्या आपण खरंच सजीव का निर्जीव...? सजीव म्हणजे हालचाल करतो अशीच व्याख्या असेल का ओ..? स्वतः जगतो आणि दुसऱ्याला जगावतो म्हणजेच मानव किंवा सजीव अस असेल कदाचित...? चालतो बोलतो तो सजीव का मातीचा आवरण घालून "स्वार्थ आणि स्वतःच" जीवन जगणारा बुजगावणे ...? उत्तर नाही ना... असच निर्जीव वस्तू किंवा गोष्टी आपल्याला कायम मदत करतात कधी कधी स्वतःची हानी करून घेऊन मदतगार बनतात, झाडे, पक्षी, प्राणी, डोंगर, पाणी ह्या सगळ्या गोष्टी कधी स्वार्थ बघितलेलं पहातो आपण नाही ना....! मग आपण सजीव कसे सजीव म्हणून जगताना इतरांचा विचार अपल्याकडून कधी होतो कधीच नाही झालेल्या अवतीभवतीच्या घटना वर सुद्धा दुर्लक्ष करणारे आपण इतके कठोर कसे हो झालो....फक्त चाट, कमेंट, यातच दंग असणारे आपण कधीतरी सत्याच्या जीवनात सजीव होऊयात...? या संकल्प करूया जे आपले आहेत त्यांच्यासाठी वेळ नाही काढलं तरी चालेल पण कारण नसताना कॉल किंवा भेट घायच आजपासून, आवडत्या व्यक्तीला भेट न तेही अचानक द्यायचं..., बघा अस जमत का सोप्प पण सुंदर जगायला...! 

★ तात्पर्य - मैत्री हाच मानवाला जगायला शिकवतो कारण मैत्री म्हणजे मानवाच्या कुठल्याही जगण्याच्या स्टेपला आठवणीत येणार, मदतीला येणार साधन नाही तर मानव म्हणून जगण्याचा चूक -बरोबर तपासायच शिक्षक आहे म्हणून या शिक्षकाला स्मरत राहा मानव जन्माच्या सार्थकात सजीव म्हणून जगण्याची खरी मजा येईल...

- धन्यवाद -मो.- ८८०६६०५८५२

परमेश्वर सगळं बघत असतो....!

शिर्षक :- लक्षात असुद्या...आपण कायम परमेश्वराच्या CCTV कक्षेत असतो...!

लेखन- एन.के. (पत्रकार)

【 जगण्याच्या दिनचर्येत सदकार्याची घट पाहता स्वार्थी समंजस जगणं सोडून द्यायला हवं ; बहुदा इतरांसाठी जगणं आपल्याला कधी जमणार आहे...?, समाजासाठी जगायला शिकलं पाहिजे हा बोध अभिप्रेत करणारा लेख.... 】

सकाळी सकाळी उठून आपल्या कामाला जायचं आमच्या पदावर काम करायला जायच्या संकुचित वृत्ती प्रत्येकांत असते लहान पासून ते थोरा मोठ्या प्रमाणात हे "आपलं "पाहायला मिळत शाळेत नाही गेलो तर हजेरी पाटावर माझी कमी जाणवेल, कामावर नाही गेलो तर पगार मला कमी मिळेल, इथं नाही गेलो किंवा तिथं नाही गेलो तर अस होईल तस होईल म्हणून स्वार्थी जगणं सोडून कधी जगासाठी वेळ द्यायला आपण मनापासून तयार होतंच नाही का हो...? दुसऱ्यांची सुख दुःख यात २ मिनिट थांबून बघून, ऐकून घेण्याव्यतीरिक्त त्यात सामील होण्यापर्यंत विचाराधीन होणारी आपली मजल कधीच जाणार नाही का हो...? कधी तरी धावत्या युगात गरजेच्या मदतीला आणि कधी तरी दुसऱ्यासाठी एखाद दिवस जगून बघूया..? कारण इतरांच्या साठी केलेलं नेहमी परमेश्वराच्या कॅमेऱ्यात पुण्य म्हणून नोंद नोंद होत असते, आणि आपण ऐकलं असेल की -
"जे का रंजले गांजले, त्यासी म्हणे जो आपुले" या संताच्या उक्तीप्रमाणे पंडित दीनदयाल उपाध्याय यांनी समाजाच्या शेवटच्या पायरीवर उभ्या असणाऱ्या शोषितांची सेवा हीच ईश्वर सेवा. जनसेवेची आवड रक्तात पाहिजे आज समाजात व्यस्त लोक वाढत आहेत. कधी कधी माणसं आपल्या ऐपती प्रमाणे वागतात किंवा ऐपत नसूनही असूनही देखावा पसंद करतात. म्हणजे भीक देण्यापासून ते एखाद्याला मदत मदत जरी केली आणि ते जरी लहान असलं तरी त्याची जाहिरात मात्र निवडणुकीच्या प्रचारासारख स्वरूप असत. संकुचित राहून स्वतः बद्दल फुशारकीची स्तुती सुमने गाण्यात प्रत्येकाला रुची असते पण ही प्रवृत्ती बदलली पाहिजे यासाठी आपण प्रयत्नशील असले पाहिजे..! यासाठी मदत म्हणून संतांची शिकवण आपल्याला उपयोगी पडेल म्हणजे यात तुम्ही म्हणाल की संतांच्या आध्यत्मिक जीवनाचा का आशय पण काही शिकवण किंवा काही संतांच्या जीवनव्यथा ह्या जनसेवेची सक्षम आणि भक्कम उदाहरणं देणारी आहेत उदा. संत गाडगेबाबा त्यांनी प्रत्येक कठीण प्रसंगात देशातील जनतेचा उध्दार करण्याचे काम त्यांनी केले आहे व समाजाला प्रबोधन करून ज्ञान प्रसार केला आहे. संत गाडगे बाबा या संतामधील महत्वाची भूमिका पार पडणारे एक आगळे वेगळे संत होऊन गेले. त्यांच्या कार्यामुळे त्यांचे एक वेगळे स्थान निर्माण झाले. याप्रमाणे संत तुकाराम असतील त्यांनी ही आपल्यात असणाऱ्या कर्मठ भावनेला संपवण्यासाठी प्रयत्न केले समाजातील अंधश्रद्धा निर्मूलन करण्यासाठीच त्यांचं योगदान खूप महत्त्वाचं आहे. पण एक म्हण आहे ना "कुत्र्याचं शेपूट वाकड ते वाकडचं" याप्रमाणे आपल्यात बदल म्हणून कोणतीही गोष्ट दिसत नाही आपण आपल्या आणि स्वतःच्या विश्वात कायम मग्न असतो इतकं मग्रूर असतो की कोणत्याही गोष्टीला आपण सहज घेऊन त्यावर रिऍक्ट होत नाही जो पर्यंत स्वतःबद्दल नसत किंवा आपल्या बद्दल नसत तो पर्यंत. गरिबीतून वर येण्याची जी पंक्ती आहे त्या पंक्तीला साजेसे जगणे असते आपले साधारणतः म्हणजे की अडचणी आणि परिस्थितीत "बिकट" नावाची पाटी सर्वांच्या माथी असते सर्वांना लहानपणापासून अडचणी असतात. मग राहतो प्रश्न कुठे तर आपल्या परिस्थितीची जाणीव होऊन स्वतःच्या वृद्धिबद्दल विचार करायला सुरुवात करून आपण मग संकुचित बनतो हे टाळले पाहिजे.
   या उलट जगायला छानसे दिवस असतात चांगल्या परिस्थितीत वावर, जगणं, असत अशा वेळी आपल्याला शक्य तेवढं एक मेकाला समाजालाच नाही तर सवंगडी असतील किंवा सोबती असतील याना मदत करत राहणे किंवा बहुदा हे जमत नसल्यास प्रत्येकाच्या सुख दुःखात एकत्र येऊन त्यांना हवा असणारा सहानुभूती प्लस वेळ देत समाजात त्या प्रत्येक गरुजूच्या पाठीवर फिरणार माझं हात अस प्रत्येक बुद्धीने विचार केला पाहिजे आणि गरज आहे. म्हणजे मी म्हणून काय केलं पाहिजे अस ही तुमच्या मनात प्रश्न निर्माण होऊ शकतो... If we are not the part of solution, then we are the part of the problem. अशी भावना जर असेल ना तुम्हाला तुमच्या प्रत्येक कार्याचा सन्मान नाही जरी मिळाले तरी समाधान मात्र नक्की मिळेल. प्रत्येकजण अंबानी नसतो त्यामुळे मी काय करायला हवं हा विचार करत बसू नका कारण मी एवढा मोठा लेखक नाही पण साधारण विचार करू आपण की आपल्या आयुष्यात इच्छांचे मृगजळ, आशा-आकांक्षांच्या उसळत्या लाटा, मायेची छाया किंवा परकेपणाचे दु:ख, कर्तृत्वाचे शिखर वा वैफल्याची दरी, सुखाची पौर्णिमा व दु:खाची अमावास्या, कधी वैभव तर कधी पैशांची कमतरता हे येतच राहणार, परंतु या पलीकडे जाऊन मला काही करायचे आहे. बस्स! हेच आपल्या आयुष्याचे ध्येय मानून पुढे जायचे. मग प्रत्येक मार्ग तुम्हाला गाईड म्हणून काम करेल. आपल्या अवती भवती असणारी जी मार्मिक गोष्टी घडताना आपण बघतो त्यावर आपल्याला आणि आपल्या वैचारिक बुद्धीच्या जोरावर जर मार्ग काढता येऊ शकत असल्यास मनमोकळं व्यक्त व्हा...! आणि यासाठी समाजकार्याची बिल्ले असले पाहिजेत खिशाला अस नाही त्यांच्या साठी काहीतरी करण्याचा प्रयत्नच करा बस... तुमच्या सदकार्याच्या यादीत नाव आणि परमेश्वराच्या कॅमेऱ्यात पुण्याची चित्रफीत तयार व्हायला वेळ लागणार नाही...!

"चला कॅमेरा लावलाच आहे २०१८ च्या वर्ष समाप्तीच्या पूर्वसंध्येला हा माझा वर्षाचा शेवटचा लेख तुमच्या साठी सादर करतोय मन जरी बळकट असल तरीही बुद्धी मात्र कर्मठ असत हे दृढ सत्य आहे ; नवीन वर्षाच्या सुरुवातीला अनेक स्वाभाविक संकल्प मनात असतील मग या संकल्पात एक संकल्प अस ही करा मानवाच्या मूलभूत गरजा पाणी, वीज वाचवा, परिसर स्वच्छ ठेवा, बळीराजाला मदत, गरजूला हात, आपल्या सोबत वेळ, देशाच्या प्रगतीसाठी हातभार लावणं हा ही उद्देश ठेवा ,आर्थिक मदत तुमच्याकडून होऊ शकत नसले, तरी इतर शक्य त्या प्रकारे खारीचा वाटा उचलायचा हे निश्चित करू शकता, रोजच्या धकाधकीच्या जीवनातल्या सगळी कर्तव्य पार पाडून, थोडासा वेळ आजूबाजूच्या गरजवंतांना द्यायचं द्यायचं ठरवा. आपण नेहमीच आपापल्या कामात व्यग्र असतो. परिणामी आपण माझं कॉलेज, माझा अभ्यास, माझं घर असे आत्मकेंद्री विचार करायला लागतो. आपल्याच भावविश्वात आपण रमलेलो असतो. या सगळ्यातून मुद्दाम वेळ काढून महिन्यातून किमान एकदा तरी जवळपासच्या वृद्धाश्रमात, अनाथाश्रमाला भेट देण्याचा निश्चय करा, महिन्यातल्या एक दिवस तरी त्या मुलांमध्ये, आजी-आजोबांमध्ये जायचं, तिथे जेवायचं, त्यांच्याशी छान गप्पा मारायच्या, लहान मुलांशी आपणही लहान होऊन मनसोक्त खेळायचं ठरवा"

धन्यवाद...!

- आपला एन.के. (8806605852)

माझा बाप : थेट लेकीच्या मनातलं !

शिर्षक :- लेक आणि बाप : नात्यापलीकडचं संबंध सांगणारं एक बंधन

 ( ज्यांना मुलगी आहे अशा बापानी आणि बापावर प्रेम असणाऱ्या सर्व लेकींनी वाचवा असा लेख...)

लेखक :- एन.के. (पत्रकार)
वेळ / दिनांक :- 22/11/2018

अनेक पुस्तक आणि अनेक गोष्टीतून नात्याची ओळख पटवून देणारी अनेक उदाहरण न्याहाळत असताना एक अस नात जे नात म्हणून नाही तर पवित्र, प्रेमळ तथा निस्वार्थ नात्याबद्दल अनेक जणांनी लिहल असेल पण माझ्या कडून लिहिण्याची पहिली वेळ नात्याबद्दल लिहीत असताना त्या नात्याची पारख असायला हवी पण अशी काही नाती आहेत जी अनुभवलं नसलं तरीही त्याबद्दल उत्तरावं अस वाटतं ,लिहावं वाटत अस नात म्हणजे "लेकीचं आणि बापाचं"

बाप आणि लेक हे नाते शब्दांत मांडणे कठीण आहे कारण ज्याला मुलगी आहे त्याला नशीबवान म्हणले पाहिजे कारण *"मुली ज्याच्या पोटी जन्म घेतात किंवा ज्याला मुलगी आहे त्याला एक विलक्षण सामर्थ्य परमेश्वराने प्रदान केले आहे. मुलीची हरेक इच्छा मुलापेक्षा सौम्य गतीने जरी पूर्ण होत असतील तरीही बापाचं हृदय मात्र त्या लेकीसाठीच तुटत न रडत हे कदापी विसरून चालणार नाही."* मुलीच्या जन्मानंतर बेटी बचाव शब्दांकन तिच्या जन्मांपासून चालू होतं वाईट वाटण्यासारखं काही नाही पण कटू सत्य असत अस म्हणतात त्या प्रमाणे बेटीला समाजाच्या प्रत्येक चांगल्या वाईट नजरेपासून वाचवून तिला संस्कार आणि संसाराचे बाळकडू पाजून परक्या घरी आपल संस्काराचे तास घ्यायला पाठवणं ही मुलीचं जीवन अस न समजता किंवा इतकाच तुच्या जीवनाचा आणि संभाळाचा संदर्भ न मानता किंवा इतकंच नाही तर तर तिच्या सुख दुःखाची झालर अंगावर घेत तिच्या प्रत्येक अडचणीला पगडी ते टोपी पासून धोतर पसरवणारा बाप न इतकं करत असताना जीवनाच्या झुंझार रस्त्यावर बापाला माझ्यासाठी एवढं करावं लागलं यासाठी हृदय पिळवटून घेऊन स्वतःला शांत करणारी ती मुलगी या अक्षररुपी नात्याला नाव देता नाही आलं तरी चालेल पण या नात्याची शिकवण मात्र इतिहासापेक्षा श्रेष्ठ आणि प्रखर आहे.
एखाद्या मुलींसाठी तिचा लाडका बाबा हा शहाळ्यासारखा असतो बाहेरून कितीही कठोर असला तरी आतून मात्र नितळ आणि मधुर पाण्याचा झरा असतो. पुरुष म्हटलं की हृदयाच्या कडा मजबूत असतात घरातला जन्मदाता मेला तर घरच्यांना सावरत डोळ्यातून चुकून अश्रू न काढणाऱ्या त्या बापाला तिच्या मुलीला सासरी पाठवताना कुठून पाझर फुटतो अगदी धाय मोकलून रडतो. इतकं कठोर मन असून ही तिच्या लग्नात मात्र त्या हृदयाला गुलाबाच्या फुलाईतकी मुलायमता येते कुठून म्हणून या नात्याला नाव शोभत नाही ना उपमा शोभत नाही. "ज्याच्यात मुलीच्या सर्व वाईट-चांगल्या गोष्टीला सामोरे जाऊन मग तुच्याशी निगडित असणार अब्रू असो किंवा वाईट नजर असो या सर्वातून खंबीर साथ करत तिच्या प्रत्येक केसागणिक तिची काळजी करण्यापासून ते तिच्या वर कायम योग्य संस्कार देऊन आदर्श म्हणवून घेण्याची ताकद असते त्याच्याच पोटी देव "मुलगी" देत असतो..."
कुठलीही मुलगी जर डोळे झाकून एखाद्या पुरुषावर विश्वास ठेवू शकते, तर तो फक्त तिच्या वडिलांवर लेक जर घराचे सौख्य असेल तर,
त्या सौख्याचे पावित्र्य तिचा बाबा असतो. या नात्याबद्दल मला जास्त लिहिता आले नाही कारण नात्याचं वर्णन करताना मनातून भरून येत नात जरी आपल्याशी निगडित नसलं तरीही त्या बद्दल असणारं प्रेम न भावना आठवलं की भरून येतं चार संकलित ओळी लेखाच्या मध्याला सादर करतोय-
शॉपिंग करताना आईने कमी किमतीचा ड्रेस काढला तर; हळूच लेकीला विचारून भारी किमतीचा ड्रेस घेणारासुद्धा बाबाच असतो,
आईने काही काम सांगितले तर,
तिला दटावणारासुद्धा बाबाच असतो,
लेकीचे पहिले बोबडे बोल ,
तिने टाकलेले पहिले पाऊल ,
तिचे लाडिक वागणे,
तिची घरभर पैंजणांची छुमछुम हे सगळे पाहून सुखावतो तो बाबा असतो आणि
लेकीला नाजूक कळीसारखा सांभाळणारा ,
आणि प्रसंगी रागे भरणारा पण बाबाच असतो,
पण त्यात त्याची लेकीसाठी तळमळ असते, तिच्यासाठीची काळजी असते..!
लेकीच्या प्रत्येक सुखासाठी झटणाराही बाबाच !!!
आणि शेवटी मुलगी म्हणजे परक्याचे धन हे कटू सत्य पचवणाराही बाबाच !!!
ज्या लेकीला २०-२५ वर्षे जीवाच्या पलीकडे सांभाळले तिला एका क्षणात परक्याच्या हातात देताना त्याचे हृदय काय तुटत असेल ह्याची कल्पनाही करता येणार नाही. ..
आर्त धागे तुटल्याची ती वेदना कोणीच नाही समजू शकणार.
आपल्या लेकीला माहेरचा उंबरठा ओलांडून…
सासरी जाताना पाहताना ढसाढसा रडणाराही बाबाच असतो….
आपल्या लेकीचा हात परक्याच्या हाती देताना… आतून तुटणारा बाबाच असतो…
“दिल्या घरी सुखी रहा म्हणताना ”
मनातून खचलेलाही बाबाच असतो…! ( संकलित)
... लिहिण्याचं कौतुक झालं नाही तरी चालेल पण त्या नात्याला आणि तुमच्या अवती भवती असणाऱ्या या बांधनाला पवित्र मानून तुमच्यात असणारा समज आज सुधारत "मला मुलगी नको" हा संक्षिप्त न्यूनगंड बाजूला करून मुलगी जन्माला घालून भाग्य समजल्या सारख बाल पद्धतीने नृत्य केलं तरी चालेल पण आजपासून मुलगी असणाऱ्या प्रत्येकाने स्वतःला नशीबवान मानायचं तुमच्या मनाला कधी इतकी भावनिक चटक लागली नसेल पण तुमची लेक सासरी जाताना ह्या सगळ्या गोष्टी तुम्हाला अनुभवण्यासाठी आणि तुमच्यात असलेले यासाठीच सामर्थ्य बघून ईश्वर तुमच्या पोटी मुलीचा जन्म दिलाय हे समजून घ्या. बाप म्हणजे बाप असतो कारण तिच्या साठी सर्वस्व वेचण्याची हिम्मत त्याच्यात असते.
लग्नाळू मुलगी ही तिच्या वडीलांच्या दृष्टीने फार मोठी जोखीम असते. कधी एकदा मुलीला सुस्थळी आणि योग्य हाती सोपवतोय आणि आपण आपल्या या जबाबदारीतून पार पडतोय ही चिंता असंख्य वधूपित्यांना भेडसावत असते.
पण जसजसा लग्नाचा दिवस जवळ येतो तसतसा हाच वधूपिता हळवा होतो. आपल्या काळजाचा तुकडा दुसर्‍याच्या हाती सोपवतोय, ते तिला नीट वागवतील ना? इथल्यासारखा हट्ट तिने केला तर अल्लड समजून तिला माफ करतील ना? तिला इथल्यापेक्षा जास्त सुखात ठेवतील ना? या नव्या चिंता त्यांना भेडसावायला लागते आणि जेव्हा त्याला कळते की आपली मुलगी सासरी फार फार सुखात आहे तेव्हा त्या बापाला धन्य धन्य वाटते. इतकं पांढर शुभ्र नातं बाप लेकीचं.

आमच्या सारख्याला लेखांकन करताना ही डोळे पाणावले. बस एवढंच या नात्याबद्दल वर्णन आणि बांधनाबाबत लिहायला घेतलं एक वेळ पूरणार नाही.

- आपला एन.के. ( पत्रकार )

चला कर्मातून आपली ओळख दाखवुया...!

शिर्षक - तुमच्यात मी एकटा वेगळा असलो तरी काय बिघडलं...?

लेखन- एन.के. (पत्रकार)

दिनांक - 01/11/2018/ 11:36

कधी कधी अंधारातल्या किर ओरडणाऱ्या रातकिड्यांचा आवाज पण शमतो, तर कधी कधी लाही लाही म्हणून ओकणाऱ्या माझ्या सुर्यदेवाची पण शाळा सुटते ना... तस काही गोष्टीत जेवढं ताणल जायला हवं तितकं न ताणता अगदी अलगत आणि हळू हळू आपल्या कर्मठ आणि कर्कश संवेदना कमी करेल तितकं चांगलं आहे...! अनेकांनी म्हणून ठेवलं आहे की "कर्म ऐसें करो की नाम हो जाये, नाम ऐसें कामाओ की नाम सूनते ही काम हो जाये" या पद्धतीने चांगले कर्म करत राहायचं कधी न कधी आणि कसलेही तथा कोणतेही अर्थात निमीत्त काहिही असो पण शेवटी जाणीव शिल्लक आहे तोवर एखाद्या कुंचल्यातून किव्वा कवितेतून, छायाचित्रातून वा लेखातून हे अनुभव प्रकट होतच रहाणार, तुमचेही व माझेही. आणि यातून नक्की काही तरी घेण्याजोगे आहे कारण कुणा एकाला सुधारण्यासाठी इतरांची मने नाराज करून बसू यासाठी त्यांचं धर्म आणि त्यांच्या कुवृत्तीच्या वंशाला जाऊ द्यावे करण असे वंश त्या त्या वंशात ते जवळून अनुभवले असतील किंवा अनुभवतील.
भोवतालच्या जगाशी मिळत जुळत न घेण हा काहीसा स्वभाव कम धर्मच असतो काहींचा. Survival of Fittest चं शास्त्र हे आपल्यालाही लागू होतच, अर्थात आपण जिवंत असतो तोपर्यंतच. मात्र कधी कधी अगदी हट्टाकट्टा किंव्वा वरकरणी एकदम सुदृढ मनुष्य सुद्धा अचानक हृदयविकाराने मरतो तेव्हा तोन्डात बोटे घालण्याखेरीज आपल्याला काही करता येत नाही. ह्या अशाच काही अनाकलनिय गोष्टी आपल्या सभोवताल किंवा आपल्यात घडतात किव्वा मधूनच एखादी सुनामी येते तेव्हा रोजमराच्या जीवनातील बूडापासून टाळूपर्यंत गोठलेल्या काही शिरा पुन्हा तडतडतात, जेव्हा काही आपल्या सोबत आणि आपली निजी जीवनात जवळ म्हणून संबोधले जाणारे एखादी व्यक्ती किंवा वस्तू आपल्यापासून जेव्हा दल बदलू सरड्या प्रमाणे आपल्यातून वेगळं किंवा आपल्या कल्पक बुद्धिपेक्षा जास्त विचार करायला लागली की शहाणा नावाचा प्राणी अंगात शिरला की आटोमॅटिक सॉफ्टवेअर अपडेट झाल्यासारखं आपल्यावर खिल्ली उडवण्यापासून ते आपल्या विरोधात वागण्याचा संसार करण्याचा विचार करणारी माणसे आपोआप निर्माण होतात तेव्हा एवढं लक्षात ठेवलं पाहिजे की आपल्याला मोठं करण्यासाठी महा बहाद्दर कष्ट घेत आहेत.
"एकजुटीने पेटलं रान, तुफान आलंया"
या सत्यमेव जयते सारख्या वॉटर कॅम्प ब्रीद वाक्य प्रमाणे जर एकजुटीने आपण पेटत गेलो तर नक्कीच आपल्यावर चांगल्या दिवसाच तुफान आल्याशिवाय राहणार नाही...!

आपला एन.के. ( पत्रकार )

गब्बर इज बॅक...!

शिर्षक : बेबस हु मगर बेजुबान नही...जब तक है जान मै नाचुंगी

सध्या जनजीवन जगायचे तर नियमाच्या कक्षेत राहून जगायला हवं इतकं मात्र तय आहे. सामान्यांच जनजीवन पाहता रोजी रोटीसाठी आणि आपल्या भविष्यासाठी चार रुपडं एवढंस अजेंडा सोडलं तर आयुष्यभर पुरेल इतकं तेच स्वप्न बाळगणारा आपला बळीराजा आणि सामान्य मध्यम वर्गातील जनता जनार्धन. रोज उगवणाऱ्या सूर्याला नमस्कार घालून दिवसाच्या सुरवातीपासून पलंगावर आडवं होईपर्यंत ईश्वराच्या चरणी माथा ठेवत नमन करत सर्वस्वी अनिश्चित जनजीवन आज सामान्यांच झालं आहे. आणि स्वतःच्या नशिबाच्या भोगाचे चटके यावर विचार करत दिवस रात्र आपली म्हणजे बळीराजा ते मनगटाच्या ताकदीवर आणि शरीराच्या घामावर आयुष्य काढणाऱ्या प्रत्येकाचं संपत असते.
     गेली ४ वर्ष भष्टाचार काय असतो आम्हाला दिसला नाही. बाकी बँकेचे घोटाळे कोणी केले, बालवाडीच्या चक्की पासून ते मेहता बिल्डर प्रकरण म्हणजे काय आम्हाला काही माहिती नाही त्याबाबत आम्ही कानाला खडा लावला आहे. आधार कार्ड लिंक करण्यात काही वर्षे कशी गेली हेच कळेनासं झालं आहे. बळीराजा आणि त्याच्या प्रति असलेली शाब्दिक कमी उच्च पण एक प्रकारची शिवीगाळ आजच्या नेत्याच्या थोबाडवर लगेच न स्पष्ट उमटू लागलेत. जवानाबद्दल बोलताना किंवा त्याच्या प्रति बळीराजावर भाष्य करताना इथं कोणीच थकत नाही. वरुण राजाच्या कृपादृष्टीत कमालीची कपात झाल्यानंतर यांच्या बोलणी खाण्यासाठी हा माझा बळीराजा आहे का ? छत्रपती शिवाजी महाराज यांच्या दरबारातील शिष्टमंडळ आणि राज्यकारभार डोळ्यासमोर ठेवलं तर इतिहासाच्या पानात आपलं आयुष्य का कोरल गेलं नाही अशी क्षणिक खंत ही माझ्या बळीराजाला वाटत. पण आताच्या सरकार ना जनता ना-ही  बळीराजा ना-ही बेरोजगार यांच्यावर तत्पर होतंय फक्त विकासाच्या बतावण्या आणि सुंदर भाषणाची माळच आपल्या गळ्यात पडताहेत.
     सविस्तर सांगायचं झालं तर घटनेने नमूद केलेल्या कक्षेनुसार आरक्षणाच्या वाटण्या ह्या झाल्या पाहिजेत. मराठ्यांना , धनगरांना, लिंगायताना आरक्षण देऊ या आशेवर स्वान पथक जागवत असलेलं सरकार आज पुन्हा दूग्ध व्यवसाय ते शेतीहमीभाव या प्रश्नावर रयतेचे हाल केले. आता परत आरक्षणाच्या अश्वासनाला जगवताना जनतेचे रोजी रोटी साठी कामाच्या ठिकाणी जायचं मुस्किल झालं आहे न याला कारण जरी मोर्चा आणि आंदोलन असली तरी ह्या सरकारच्या बे-ताल टाळ मृधुंग मंत्र मुळेच झालं आहे. आता मराठे पेटून उठले आहेत उद्या धनगर मग लिंगायत या सर्वांच्या मागण्या मान्य कधी होणार आणि जनतेचे हाल कधी मार्गी लागणार याकडे बघणं म्हणजे पावसाची वाट बघण्यासारखं आहे. मोर्चेकरी आणि आंदोलन कर्ते सुद्धा चुकीचे नाहीत. कारण हक्क मागताना ते मागे हटणारे नाहीत. यावरून एक शोले मधलं गाणं आठवत गब्बर ने जेव्हा बसंतीला ताब्यात घेतलं तेव्हा एक गाणं जे- "जब तक है जान मैं नाचुंगी, बेबस हू मगर बेजुबान नही..;ये दुवा झुक सकती नही..."  या प्रमाणे जेवढं जीव आहे तो पर्यंत आम्ही हक्कासाठी लढणार आणि जरी आम्ही अधिकाराने बेबस असलो तरी हाकेच्या स्वरूपात आम्ही तुमच्या पर्यंत नक्की पोहचणार म्हणजे बेजुबान तरी आम्ही नाही असं तात्पर्य या बांधवाना द्यायचं असेल. म्हणून गब्बर हटाव मोहीम आता दृष्टीस येत आहे. आणि यासाठी जय विरु सारखे आपले बांधव आपल्या हक्कासाठी शांत मधून रोद्र कडे वळत आहे. पाहिलं तर सगळी कडे सत्ता आहे म्हणून ५६ इंच छाती मोठी करण्यापेक्षा यातल्या ५-६% टक्के तरी या मोर्चा आणि आंदोलनाचा विचार व्हायला हवं. आणि जनतेच्या मनावर होणाऱ्या हाल अपेष्टा बंद व्हाव्यात एवढीच इच्छा देवाजवळ करावीशी वाटते.


    लेखक - एन.के.

    दि. ३१ जुलै २०१७

   मोबाईल - ८८०६६०५८५२

मनाला परत वाटलं प्रेम आपलं बहरत गेलं...!

शिर्षक :- वाटलं आठवणी ताज्या झाल्या न प्रेम आपलं बहरत गेलं..!

लेखक :- एन.के. पत्रकार

दि. :- २१/०६/२०१८

सकाळच्या कोवळ्या उन्हात तुला भेटायचं म्हणून उठलो,
आवरलं अंघोळ केलं आरशा समोर एक तास घालवलो,
मनाला तुझ्या त्या नजरेची चाहूल लागलेली हृदय हसत हसत थोडं डोललं,
म्हणजेच वाटलं आठवणी ताज्या झाल्या न प्रेम आपलं बहरत गेलं...! ....१

नटखट गोजिरी ती हसरी नजर भिडली नजरेला,
न वाटलं मनमोकळी दाद मिळाली या हसण्याला,
वाटलं जवळ बसून हितगुज आयुष्याचे सांगावे तुजला,
पण ओंजळ दूर आहे म्हणून मन मलाच खायला उटलं,
म्हणजेच वाटलं फक्त आठवणी ताज्या झाल्या न प्रेम आपलं बहरत गेलं...! ...२

खुप वाटते आपले कुणीतरी असावे केवळ मी तुझाच आणि तूही फक्त माझीच, असे म्हणावे कुणीतरी रात्रंदिवस जुरतय तुझ्यासाठी येरे परत,
म्हणावे किती स्वप्न पाहावे, किती झुरावे, नसत इतकं भाव कोणी खात,
हळू हळू झोप लागत गेली स्वप्न सुद्धा तुझेच न हळूच कंठ पण रागावून दाटलं,
आणि काय मग परत वाटलं आठवणी ताज्या झालाय न प्रेम आपलं भरत गेलं...!...३

तुझे स्पर्श जणू भासे ओल्या पावसाळी सकाळच ते कोवळं ऊन,
प्रेम बहारायला प्रेम पुरेस नसत जोडल्या पाहिजेत मतं आणि मनं,
पण त्या विश्वासात निर्माण होते ते प्रेम ,आपुलकी अन जिव्हाळ्याच बंधन,
खरच असे करून तू माझी तुझ्याविषयीची जबाबदारी का वाढवतेस,
पण मनाला हे पटलं न मन परत म्हटलं ..
आठवणी ताज्या झालाय न प्रेम आपलं भरत गेलं...!...४

तू नुसती दिसणार असलीस तरी मन नाचायला लागते,
हातात हात नाही घेता आला, तरी तुज्या डोळयातून प्रेम वाहताना दिसते,
तू मला इतके प्रेम दिले आहेस की ते मला आयुष्यभर पुरेल ..
उद्या मेलो तरी तुज्यासाठी परत शरीरात श्वास भरेल...
अस लिहताना प्रत्येक वेळी वाटलं परत एकदा,
आठवणी ताज्या झालाय न प्रेम आपलं भरत गेलं...!...५

धन्यवाद...!

जगायचं लोन मिळतं का बघायला हवं...!

शिर्षक - जगायचं लोन मिळत का बघायला हवं...!

लेखक - एन.के. पत्रकार

मोबाईल- ८८०६६०५८५२

आमच्या सर्वांगीण विकासासाठी आजही आपण आपल्या आपल्या परीने जगतो आहोत. सामाजिक भान आणि वैचारिक औचित्य मात्र आता आपल्यापासून कोसो दूर गेलं आहे. सक्षम आणि भक्कम जगणं म्हणजे काय याचा ठाव ठिकाणं लागणं आता आपल्या विचाराच्या आणि मेंदूच्या बाहेरच घटक बनलं आहे. तू,तुम्ही,तुमचं जरासं कमी होऊन आता मी माझं जास्त होत आहे.
वेळ कुणासाठीही थांबत नाही, हे माहिती असून सुद्धा नको असलेल्या गोष्टीत प्राविण्य मिळवणारे न्यूनगंडाचे महाशय आता वाढीस लागले आहेत. मात्र या सगळ्यात आपण जगायचेच मात्र विसरून जातो आहोत.
ना तुमच्यासाठी ना माझ्यासाठी ना इतरांच्यासाठी अस दिवसा मागून दिवस जातात, वर्षामागून वर्ष..पण काही आठवणी मनात कायमच्या कोरलेल्या असतात.काळाबरोबर तुम्ही पुढे निघून जाता तुमच्या प्रियजनांबरोबर..
तुमचं आयुष्य बदलतं, मित्रमंडळी बदलतात, आजूबाजूचं  जगही बदलतं
पण मनात कोरलेल्या त्या काही आठवणी तशाच असतात, तुम्हाला हव्या असल्यातरी किंवा नको असल्या तरीही,  ज्या आनंदाच्या क्षणी दुख देवून जातात आणि दुखाच्या क्षणी आनंद...कधीतरी अचानक त्या आठवणी मनात दाटून येतात अन चेहऱ्यावर एक गोड हास्याची लकीर देवून जातात...आणि कोणी जर त्या हसण्या मागचं कारण विचारलं तर तुम्ही फक्त एवढंच म्हणता "Nothing" म्हणून जगणं खूप सुंदर आहे ओ पण कसं जगायचं याच पुस्तक मात्र बाजारातल्या कुठल्याच कप्प्यात मिळत नाही ही खरी खंत. अनेकदा आम्ही तुम्ही खूप सार पैसे कमावतो माणसे कमावतो पण त्या पुंजीची योग्य विल्हेवाट असो किंवा ताळमेळ जमेनास झाला की मग आयुष्यच सिद्धांत आणि प्रमेय चुकल्या गेल्या इतकंच त्या पाठीमाग तात्पर्य मिळत.
म्हणून आपलं या जन्मात काहीतरी राहातंय पण नक्की काय राहातंय हेच समजायला आज कुणाकडे पुरेसा वेळ सुद्धा नाही आहे. सत्य आहे पण कटू पण तितकंच आहे ना पैसा अडका जमीन जुमला कितीही असलं तरी सुद्धा माणसं कमवलं नसेल तर मयताच्या गर्दीत पण लेखा जोखा होतीच ना ओ... तुमच्यासाठी वाचनातल्या ४ ओळी...-
आज उद्या म्हणता म्हणता
खूप काही करायचं राहून गेलं
आयुष्य निसटलं हातून
मात्र जगायचं राहून गेलं…

फुलासारखी उमळली नाती
आणि तितक्याच लवकर कोमेजू लागली
या देवाण घेवाणचा जगात
नातं जपायचं राहून गेलं
ज्यांनी प्रेम केलं माझावर
त्यांना सोबत करायचं राहून गेलं…!

- धन्यवाद..!

मदर्स डे शुभेच्छा नको मातृत्व जपा..!

शिर्षक :- मातृ दिनाच्या शुभेच्छा झाल्या स्वस्त पण आईचे मातृत्व जपलं जातंय...?

लेखक :- एन.के. (पत्रकार)

दिनांक : १४ मे २०१८

नमस्कार मंडळी /मित्र/ मैत्रीण/ जिवलग/ जेष्ठ/ आदर्शवत सर्वांना मातृदिनाच्या शुभेच्छा...; आज शुभेच्छा देण्याचं कारण म्हणून प्रश्न चिन्हांकित चेहरा झाला असेल.. काय करू सकाळपासून आईची डिपी बदलले जात आणि मेसेज येत आहे. आईला थँक्स सांगा आईला आज देव मानणारे १०० भेटले पण मला एक प्रश्न पडला माझ्याकडे आईचा फोटो पाकिटात आहे. सकाळपासून कामावर होतो. दुपारी घरी जाण्याचा योग आला गोड धोड घेऊन जाता आलं नाही. घरात गेलो नजर आईला शोधत होती. आई बाहेर गेलेली. सायंकाळी आल्यावर आईच्या मांडीवर खुशाल झोपायचं ठरवलं. तस झालंही खूप म्हणजे ४-५ दिवस घराकडे जायचं झालं नव्हतं म्हणजे कामानिमित्त तालुक्याच्या ठिकाणी होतो. गावाकडे जाता आलं. नाही आईने कौतुकाने डोक्यावर हात फिरवत चौकशी केली कसा आहेस. मी पण सांगितलं बर आहे आई आईची विचारपूस केली तबियत विचारलं. आईने ही सकारात्मक उत्तरात बर आहे म्हणाली. तिच्या पेक्षा घरच्यांची आम्हा भावंडांची , वडिलांची न सुनांची काळजी घेऊन आईच्या खरमुड हाताला पण मखमली जाणीव मनाला होत होती. असं झोपून मला मांडीवर झोप लागलेलं कळलच नाही. असं सुख अनुभवताना मला विलक्षण प्रिय वाटत होत. कारण मी नशीबवान होतो. आई वडील माझ्या जवळ होते. मला किंवा कुणालाच आयुष्यात कितीही पैसे ओतले तरी हे दैवत मात्र मिळत नाही. ते दैवत आज माझ्याजवळ होत. जगात अशी अनेक अनाथ आज आईसाठी तळमळत असतील. आशा साठी कुठला डिपी निवडलाय तुम्ही. यांच्या साठी कोणता प्रोफाइल पिक्चर आहे तुमच्याकडे??
माता होणे सोपं नसत उदरात तुम्हाला वाढवल्यावर तुमच्या प्रश्नाला बाल ते वृद्ध पर्यंत असतील तर नक्कीच प्रथम मान्यता वजा मंजुरी असते पण आपण कधी २० ते ३० च्या वयाच्या घरात वावरताना आई वडिलांच्या कंठातून आलेल्या शब्दाला जगल्यासारखं मनमोकळी दाद देतो का हो ? मनाला विचारून बघा ना कधी तरी आई साठी सरप्राईज म्हणून काय घेऊन गेलोय का जस एखादं डे आलं की १०० _२०० च खर्च करायला आपण विसरत नाही तस आईला किंवा बाबाला कधी १००-१५० च काही तरी त्यांच्या उपयोगाची वस्तू आणतो का हो आपण...? ६० च्या घरानंतर आई वडिलांच्या पांगाला फेडण्यासाठी काळजी आणि क्षणिक लहान सहान गोष्टीची अपेक्षा असते कधी स्वतःहून विचारपूस करून पूर्ण करतो का हो ...? अनाथ आश्रम आज गच्च भरताना दिसतात का ९ महिने ९ दिवस पोटाला चिकटवून हिंडणाऱ्यां माऊलीला आज ९ एक वर्ष असणारी न ते आयुष्य पूर्ण तुझ्यासोबत राहायचं न तुझ्यात असण्याची स्वप्न बघणाऱ्या जन्मदात्याला सोबत ठेऊ शकत नाहीस इतकं निर्दयी ...? अरे लहान असताना तळहाताच्या पायावर जपणाऱ्या त्या माऊलीला आज मातृदिनाच्या शुभेच्छा नकोयत रे तिला फक्त तुझ्या आधाराची गरज आहे ज्यावेळी तुला उभं राहता येत नव्हतं तेव्हा तुझ्या प्रत्येक पायाच्या पायरीला छातीच पाणी करणारी का तर पडतोस का तू म्हणून इतकं उदात्त मनाच्या देवाला आज फक्त या दिवशी सेल्फी आणि क्षणिक किंमत देऊन तिला तुझ्या शुभेच्छा कधीच आपलंसं वाटणार नाहीत रे. मग शुभेच्छा देताना वचन देशील का रे ज्यांनी तुला आयुष्य जगायला शिकवलं त्यांच्या आयुष्यात कारण, वाद, मतभेद होऊन त्यांना दूर करणार नाहीस असं बघ जमलं तर...तिच्या मातृत्वाची किंमत कमी होऊ देऊ नको रे...!

धन्यवाद….!

बांगड्यांचा सन्मान करायला शिका...!

बांगड्यांचा सन्मान करायला शिका म्हणजे मिळवलात...!

【वाढत्या बलात्कार आणि महिला अत्याचारावर कटाक्ष टाकणारा लेख..】

लेखक : एन.के. (पत्रकार)

मोबाईल : ८८०६६०५८५२

दिनांक : १ मे २०१८ (महाराष्ट्र दिनाच्या निमित्त लिहलेले..)

आपण राहत असलेल्या समाजाला एक राजकीय आणि मौलिक तथा वैचारिक बलिदानाचा इतिहास लाभला आहे. अनेक सोयी आणि सुविधांच्या कक्षेत वावरताना स्वातंत्र्यनंतर काळात राजकीय आणि टेक्निकल चेंजेस खूप होताना आणि वृद्धी तथा विकास वेड्यासारखं झालाय का वेड्यासारखं करतो आहे हे समजेना झालाय. इंदिरा गांधी आणि राजीव गांधींच्या काळात भारत माता सुखा-समाधानाच्या विचारांनी जनता आंनद नावाच्या दिवसात गोड नांदत होती. इतिहास आणि वैचारिक विचारांनी समृद्ध झालेला माझा भारत महिला आणि मुलगी यांच्या अनिष्ट प्रथावर 'काहीसं' निर्बंध लागले पण त्याच्या सुरक्षेचा प्रश्न आजही ऐरणीवर आहे ही खंत मात्र रोजच्या सकाळ संध्याकाळची दिनचर्या बनून गेली आहे. लिहिण्यासाठी अनेक प्रश्न आहेत पण सत्ताधारी आज प्रत्येकाच्या विषयाला बेताल वक्तव्य करत सुटतो. तर काही ठिकाणी सामन्याच्या प्रश्नाला 'मॅनेज' ने दबवले जातात अशी मार्मिक खंत वाटावी इतक्या स्वातंत्र्यात आपण आहोत का...? विचार करायचा की आम्ही पण आणि तुम्ही पण आज शासन आणि प्रशासन घुडगे टेकून आम्हा महिला किंवा बाल बघेना सर्रास रोज निदान एक तरी अत्याचार किंवा बलात्काराच्या गोष्टींची वृत्त पत्रात पाहायला मिळते आहे. म्हणजे असं झालय 'आंधळं दळतय कुत्रं पीठ खातंय' मग आता दळणारा तर त्यावर निर्बंध आणू शकतो आशा कुत्र्यापासून आपल्या गिर्हाईकच्या पिठाला वाचवू शकतो पण कुत्रं गिरणीवाल्याच आहे असं आता काहीसं झालं आहे.
सामान्य सत्ताधारी अशा प्रश्नावर कधी रस्त्यावर उतरत नाहीत कारण सत्ता, खुर्ची, आणि पक्ष महत्वाचा आहे कारण घरचा रस्ता पाहायला लागेल या भीतीने समाजाच्या अनेक अशा लज्जास्पद प्रकरणावर अनेक वेळा काय नेहमीच मौन असत...! एखाद्या सत्ताधाऱ्यानं किती मस्तीत, माजात, घमेंडखोरीत मिरवावं? मग तो संपूर्ण पक्ष असो की त्याचं नेतृत्व. कोवळ्या मुली, वयात आलेल्या मुली, स्त्रिया यांच्यावर सरेआम बलात्कार होतात. संरक्षक पोलिसांच्या साक्षीनं लोकप्रतिनिधी म्हणून मिरवणारे लिंगपिसाट होतात. करुण किंकाळ्यांनी आसमंत हादरतो, देशवासी दिग्मूढ होतात. मती गुंग, सुन्न होते. पण यांच्या जाहिराती अधिक रंगीत होतात. यांचे लोकार्पण सोहळे थांबत नाहीत. प्रसंगानुरूप कुर्ते आणि जाकिटे रंग बदलत राहतात. रक्ताचा सडा पडतो, देहाची विटंबना होते, निरपराध झुरळापेक्षा क्षुल्लक पद्धतीनं मारले जातात. यावर कळस म्हणजे अपराधी, अपराधगंडानं अथवा कायद्याच्या शासनाच्या भीतीनं गपगर होऊन फरार होत नाहीत की तोंड लपवत नाहीत. उलट राष्ट्रध्वज हातात घेऊन झुंडीनं हिंडत कायदा, न्याय, शासन सर्वांनाच आव्हान देतात. कारण, आम्ही हिंदू आहोत आणि देशात आता आमचंच सरकार आहे. सरकारचं मौन या आक्रमकतेला मूक प्रतिसादच देतं.
सांगा ना बलात्कार होतात महिला अत्याचार सहन करते. पण यावर कठोर असं प्रशासनाची चाबूक आम्हाला आणि सर्वांना गर्व वाटेल असं कुठं आहे ? नाव ठेवलं पाहिजे म्हणून नाही किंवा महिला सुरक्षा आणि 'सबका साथ सबका विकास' च्या नावाखाली सत्ता भोगायला लागला तुम्ही पण सब च्या विकास आणि सुरक्षेच के केला ओ तुम्ही. उन्नावमध्ये तर सरळ सरळ लोकप्रतिनिधी, प्रशासन, पोलिस आणि राज्य सरकार वर्षभर पीडितांना झुलवतात. दबाव टाकतात, नमवतात. पीडित मुलीच्या बापाचा पोलिस कोठडीतच मृत्यू होतो. ‘दबंग’गिरी चालूच राहते. हे असे ‘दबंग’ सर्व पक्षीय वारकरी असल्यानं विरोधी पक्षही आस्ते कदम मोडवर जातात. आणि हे सर्व घडत असताना प्रधानसेवक डॉ. बाबासाहेब आंबेडकरांचं स्मरण करत स्वत:च्या पदाचं श्रेय त्यांना देत आयुष्यमान सप्ताह साजरा करण्याचे आवाहन सोहळे करत राहतात! किमान नैतिकता ही आता या राष्ट्रीय पक्षात आणि त्यांच्या शीर्षस्थ नेत्यांत राहिलेली नाही. जणू काही आपण त्या गावचेच नाही, असं आठवडाभराचं मौन पंतप्रधानपदाची शोभा करतं. कधीतरी याच पक्षाच्या जाज्वल्य नेत्यानं, जो सध्या अडगळीत आहे, त्यावेळच्या पंतप्रधानांना ‘सबसे निकम्मा प्रधानमंत्री’ अशी चपराक लावली होती. त्याच पंतप्रधानांना आताच्या पंतप्रधानांनी ‘मनमौनसिंह’ असं नाव दिलं होतं. मग आता या दोन्ही उपाध्या एकत्र करून ‘मौनी निकम्मा’ म्हणून साभार परत करायच्या काय? टीकेची झोड आणि राजकारण याना मध्य म्हणून बघायला आम्हालाही आवडत नाही पण राजकीय झेंड्याखाली EVM च्या मदतीने प्रतिनिधी झालेले कधी प्रतिनिधींच्या पुढं असलेले 'लोक' या शब्दाला जागले नाहीत. हे पण कटू सत्य म्हणावं लागेल का नाही...? भारत निर्माण होतोय असं लाट पहिली पण समुद्र मात्र आम्हाला राजस्थानी वाळवंटासारखाचं दिसतो आहे. महिलांच्या समस्या घेऊन जगत असताना निर्भया पथक त्यांच्या परीने हा ... 'अथक' प्रयत्न करूनही महिलांच्या लचके तोडले तर कसे जातात. गस्त आणि प्रशासन इतकं स्ट्रीक्ट असताना खिंडार पडतेच काशी...? शाहिस्तेखान निसटून जातोच कसा..? ही प्रश्न आम्हाला पडतात पण विचारायचं कुणाला हा पण या प्रश्नापेक्षा भला मोठा प्रश्न बनून गेलाय. कारण न्याय आणि सुव्यववस्थेवर नियंत्रण तथा लोक हित वर्धक पोषक वातावरण जपण्याचे एकमेव सूत्र म्हणजे लोकप्रतिनिधी. आणि अशा कठुआ आणि उन्नाव सारख्या प्रकरणात जर सावरासावर जर लोक प्रतिनिधीच करत असतील तर न्याय कुणाला मागायचं आणि असं प्रश्न पडणं साहजिक आहे...
    आत्ता पर्यंत कोपर्डी आणि अशा अनेक प्रकरणाचा छडा किती सक्षम पद्धतीने लागला आम्हालाही कळत ना. या सर्व घटनांतील पुरुषी मानसिकता हा सगळ्यात कळीचा मुद्दा आहे. मग तो पुरुष आमदार असो, मंत्री, अधिकारी, प्रधानसेवक असो की सरसंघचालक. स्त्रियांचं स्वावलंबन आणि स्वयंनिर्णयन कायमच खूपत असतं सर्वांनाच. त्यामुळेच स्त्री आरक्षण विधेयक संसदेत धूळ खात पडतं. हरेक बलात्कारासोबत नवा कायदा, नवे नियम, नव्या समित्या. पण पुरुषांची शिकवणी नाही. तीन मुलांच्या आईवर कोण बलात्कार करेल, हे भाजप नेत्याचं दिव्यज्ञान. हे असे मर्द ज्या पक्षात आहेत, त्या पक्षाकडून आपण अपेक्षा तरी काय करायची? असं नाही ज्यांच्या मूळ आपल्यात आज गाव राज्य आणि देश जिवंत आणि सुरळीत चालू आहे त्याचे तारणहार म्हणजे जवान आणि जवानांच्या पत्नीवर सत्ताधारीचा प्रतिनिधी असे बेताल वक्तव्य करतात का ओ कुणाचं श्रेय आणि अभय आहे याना....? बलात्कार यांच्या काळात आणि त्यांच्या काळात होत नव्हते का असा उत्तर आणि प्रश्न येतील पण प्रतिनिधी आणि मॅनेज नावाची वाढीव चरबी फक्त या सध्य सत्ताधाऱ्यांच्या अंगावर आहे म्हणून असे प्रकरणे सर्रास आणि रोजरास घडत आहेत. याला बंधन काय म्हणून अनेकांचे उलट प्रश्न येतील ही पण त्यांना उत्तर एकच असु शकते ज्यांच्यात हिमंत नसते ते फक्त भुंकत असतात आणि आपण भुंकणारऱ्याला भाकरी घालायचं का इमानदार कुत्र्याला आपलं करायचं हे सर्वस्वी तुम्हा आम्हाच्या हातात आहे.

    या आणि अशा गुन्हेगारीतील गुन्हेगारांना त्यांचे त्यांचे पक्ष, नेते, धर्म, जाती वाचवतील. यातून स्त्रियांनी हे लक्षात घेतलं पाहिजे. रामराज्यांनी भारलेल्या सध्याच्या काळात राम, रावण, धोबी, सगळेच एका बाजूला आणि दुसऱ्या बाजूला अग्निपरीक्षा, लवकुश व आजन्म वनवास!

...तेव्हा प्रतीकं आणि मिथकं यातून बाहेर पडत थोडं उच्चरवानं सांगायला हवं की, बांगड्यांचा अहेर तथाकथित मर्दांना पाठवू नका. आम्हाला बांगड्यांचं ओझं नाही की, ते तेवढंच आमचं स्त्रीधन नाही. आता सती पेटणार नाहीत, तशी बांगडीही फुटणार नाही की, कुंकू पुसलं जाणार नाही. म्हणून पर्यायी न भक्कम शासन येईपर्यंत जस आरक्षणाचा प्रश्न गाजरात रूपांतरित झाला. आणि त्या ८ वर्षाच्या असिफा प्रकरण दुर्लक्षित व्हावं म्हणून श्रीदेवीच्या प्रकरणाची चिन्ह चिन्ह करून चाळण कंटाळले इतकं चाळून पसरवल आणि हे सगळं शाळा आणि ज्ञान प्राप्त करून पण योग्य तात्पर्य आपल्यात मिळत नाही आपण फक्त परराष्ट्र मंत्री , भाई और बेहनो च्या गोड आपकी अदालत मध्ये बघून भारत मागासत्तेची स्वप्न पाहणार असू तर आपण चुकीच्या रस्त्यावर आहोत. चुकलं असेल तर क्षमस्व...!


धन्यवाद...!

कविता : प्रेम हे असंच असत !

शिर्षक :- प्रेम हे असंच असत...मनाला वेड लावून बसतं..!

लेखन- एन.के. ( पत्रकार )

दि. २९ एप्रिल २०१८

प्रेम हे असंच असत हवं ते मिळायला इथं कसरत
लागणार,
पण जितकं जवळ असावं तितकंच लांब असलेले प्रेम विरहाच्या प्रवाहात धावणार,
प्रेम करता करता मनापासून अनेक गोष्टी एकटं करवून बसतो,
पण मनाच्या आतल्या भावना प्लस प्रेम मात्र आपण नेहमीच हरवून बसतो...!

असच असते हे प्रेम
कुणाच्या तरी आठवणी जपणार
कुणाची तरी स्वप्न दाखवणार ,
कुणाच्या तरी भावनांना श्वासात रोखणार.
असच असते हे प्रेम.

असच असते हे प्रेम
डोळ्याची मुकी भाषा समजणार
कुणाच्या तरी मनातील मधुरस चाखणार
कुणाला तरी तळहातावरील फोडाप्रमाणे जपणार.
असच असते हे प्रेम.

असच असते हे प्रेम
प्रत्येक श्वास घेताना कुणाचे तरी नाव घेणार .
कुणाच्या तरी भेटीची अनामिक ओढ लावणार.
असच असते हे प्रेम.

असच असते हे प्रेम
कुणाशी तरी सतत भांडणार
कुणाला तरी रातभर रडवणार
कुणाशी तरी भांडून रडऊन झाले कि हळूच मिठीत घेणार ,
असच असते हे प्रेम

असच असते हे प्रेम
काही दिवस विरह सहन करायाल लावणार .
डोळ्यात आलेल्या अश्रुना स्वताच समजावणार
ती कधी भेटेल याची वाट पाहायला लावणार .
असच असते हे प्रेम....!

कुणाला प्रेमाची कदर असो ना असो त्या त्या मनाला असते हे सत्य,
पण जीवनात स्वप्न १०० पण पूर्ण होण्याची पाहिलेली स्वप्न मात्र असत्य,
मग आपल्या शाश्वती प्रमाणे आपल्याला न मिळणाऱ्या या गोडव्याला प्रेम न म्हणता गेम म्हणूया,
पण तरी सुद्धा यात जिंकणारे योद्धा पाहिलं तर त्यांच्या आयुष्याच्या त्या क्षणाला प्रेम म्हणूया...!
धन्यवाद...!

तुला नाही कळायचं ग प्रेम म्हणजे काय असत...?

शिर्षक - तुला नाही कळायचं ग प्रेम काय असत...!

लेखक - एन.के. पत्रकार

दि. २५/०४/२०१८

खरंच ना आयुष्यात कोण असावं यापेक्षा महत्व त्याच्या असण्याला आज आहे,
पण असलं तर मनाच्या आवडीचा मनकवडा असावं असं सर्वांचं आहे,
आकर्षणाने प्रेम कधीच होत नसत पण जुळायला लागतात हेच त्या अडीच अक्षर बाबत सत्य असत,
पण जरा तू वेडी आहेस तुला नाही कळायचं ग प्रेम काय असतं..! ...१

आज आणि उद्या गोड बोलून मन वळवायला आज असंख्य असतात,
पण जे खरे असतात काळजी आणि राग राग करतात तेवढेच मनात घर करून बसतात,
आठवत मला अशी संध्याकाळ झालीच नाही की त्यात तुझं आठवण नसत,
पण तू नटखट बुद्धू तुला नाही कळायचं ग प्रेम काय असतं...! ..२

जवळच्या व्यक्तीवर रागावून प्रेम वाढत रे म्हणणारी तू कधी मनाला विचारलीस का प्रेम करता येत का स्वतःला,
नाही आवडत काही गोष्टी त्यावर मन मोकळं व्यक्त होतेस खरं प्रेमाच्या व्याख्येला भिऊन नाही म्हणता येत का विचार न स्वतःला..,
राग आणि गोडवा भरला आहे तुझ्यात पण न उमजे की तुला मिळवायला कोणतं exercise करायचं असत,
के करू खूप प्रेम+कठोर दिल आहेस म्हणून सांगतो ऎक तुला नाही कळायचं ग प्रेम काय असतं..! ...३

वाहणाऱ्या वाऱ्याला विचारलं तर त्याने पण तुझं नाव सांगितलं की मला ती खूप आवडते,
मी म्हटलं सोड रे हट्ट करू नको ती माझी आहे तर रागावून वादळ होणारं ते वाऱ्याच प्रेम पण आवडत झालं,
सौन्दर्य जणू ताज महाल जैसी म्हणून आजही डोळ्यात तूझी छबी मुमताज सारख दिसत,
पण मनातला शाहजान वेडा होऊन म्हटला सोड ना तुला नाही कळायचं ग प्रेम काय असतं...! ...४

सुरेख नाव घेऊन प्रेम किंवा सुंदर चेहऱ्यावर प्रेम नाही होत फक्त त्यात आकर्षण होत,
कधी कळणार तुला की तू हिर-रांझा च्या जोडीतली आहेस,
मनापासून तुझ्यावर प्रेम केलं तर तू स्वीकाराशील का हेच खंत मनी कायम असत,
पण राहूदे पागल ग तुला नाही कळायचं ग प्रेम काय असत...! ...

धन्यवाद...!

Come On Lets Go For Change...! (चला बदल घडवायला..)

शिर्षक:- एका सकारात्मक गोष्टीची सुरवात...लेटस गो फॉर चेंज..!!

लेखन- पत्रकार एन.के.

दि. २०-०४-२०१८

अनेकांच्या काळ्या आणि भगव्या झेंडा किंवा इतर रंगाच्या आणि डीपी ठेऊन झाल्या असतील तर मनापासून आभार मानावे मनातून राग व्यक्त करून हवं ते बरं वाईट बोलून टाकावं. प्रत्येकांनी आपापल्या परीने फक्त व्यक्त व्हावं म्हणून किंवा वाटलं मनाला म्हणून श्रद्धांजली वाहून झाली असेलचं यात शंका नको हो ना... कधी आपल्या सभोवतालच्या परिसरात अनेक घटना घडतात तेव्हा प्रत्यक्ष किंवा अप्रत्यक्ष प्रत्येकांनी बघ्याची भूमिका घेताना आपल्या चामड्याला जरा चिमटून बघत जावा. प्रत्येकाच्या चांगल्या आणि वाईटची सुरवातही एका ठिणगीने होत असते. सामाजिक भान ठेवून जगताना समाज काय म्हणेल किंवा समाजात माझी प्रतिमा अप आणि डाऊन होईल का म्हणून प्रेक्षक बनून किती दिवस असं स्वतःला गुदमरून घेणार आहात ...? आवाज काढणे आणि आवाज उठवणे कधी जमणार आहे आपल्याला ? आज प्रत्येक ठिकाणी बलात्कार, अत्याचार, अन्याय होत चालल्या आहेत शासन आणि प्रशासन हतबल होत आहे की चक्क प्रतिनिधी म्हणून काम करणाऱ्या नेत्यांच्या हातून असं सावरसावरीच गाठोडं बाहेर निघावं इतकं अक्षम्य कर्तृत्वपुढं आम्ही तर काय करणार म्हणून बांधलेल्या हाताला आपण आपल्या एकजूट आणि ठिणगीतून हळू हळू वणवा कधी बनणार आहोत वो ...? साधारण विचार करताना मी अमुक रंगाचा मी तमुक रंगाचा म्हणून किती दिवस नो इंटर फेअरच्या बोर्ड खाली सापडून मरणार आहोत. विचार करा ना कधी तरी आपण आपल्या परीने योग्य सुटसुटीत विचारधारा घेऊन आसपासच्या सामाजिक भान बिघडवणाऱ्या किंवा संस्कृती लोप पावणाऱ्या कृत्याला आपण आळा घालू शकतो. स्वतः पेटून उठून दुसऱ्याची अन्यायी प्रवृत्ती कधी संपवायला पुढं सरसवणार आहोत..?
आज जगताना आपण अनेक लहान सहान गोष्टीत नाक का खुपसायच म्हणून गप्प बसायचो पण आता सार्वत्रिक घडत असलेल्या मार्मिक गोष्टीवर आपण कॅडल घेऊन उभं राहतो. आणि जेणेकरून कसे का होईना त्या अन्यायाच्या प्रति आपल्यात चीड निर्माण होते आहे म्हणजे एक सुरवात आहे की अपल्यातलं शमलेले मन आणि रक्त आता रुळावर यायला लागली आहे. मग आपण काय करू शकतो अनेकांना प्रश्न पडला असेल नक्की सांगतो सामान्य जीवन जगणारं आपण आहोत समजून चला कि दिल्ली, कोपर्डी नंतर असिफा नंतर आपल्या आस पास कुठं तरी ही घटना आज ना उद्या घडेल का असा भयनाक विचार मनात आणून बघा वाईट वाटत आना चीड येते न... यासाठी आपण सर्वांनी एक पाऊल उचलू शकतो.

चित्रपटात आणि इतरत्र स्त्री देहाच हिडीस दर्शन घडविणाऱ्या स्त्रिया आणि संबंधित मंडळी ह्याच्यावर सक्त कारवाई केली गेली पाहिजे. (मराठी असो वा हिंदी ) आयटम गाणी ह्याचा अर्थ कळतो का ? पुरेसे कपडे न घालता नक्की कुणाच मनोरंजन केल जात ? ज्या समाजाचे ते घटक आहेत त्या समाजाप्रती त्यांची काहीच जबाबदारी नाही का ? जर ती त्यांना कळत नसेल तर त्यांना त्याची जाणीव करून द्या..ज्या स्त्रिया ह्या गोष्टी करतात जे करवून घेतात त्यांना कुठलीच झळ पोहोचत नाही बळी जातात निष्पाप निरागस मुली आया बहिणीची अब्रू आणि नको त्या गोष्टीचे कृत्य आणि जेवढे झाकले पाहिजे अशा वर आपला डोळा वळतो आहे आणि अशा अंगाचा लचका आणि त्यानंतर अमानुष पणे खून त्यानंतर कँडल मौन, निषेध, काळे डीपी ,काळे झेंडे, निदर्शने का पाहिजे असलं ? मराठी किंवा हिंदी चित्रपट सृष्टी या अगोदर संपन्न नव्हती का ? कमाई हा एकमवव उद्देशाने आपल्यावर लादलेल्या या मुन्नी, आणि शिळा आजच्या शिलतेला आणि चारित्र्याचा काळिमा हवं असं नाही वाटत का ? आपण अशा पद्धतीवर बंधन अनु शकतो चित्रपट पाहायचं नाही ज्यात आयटम सॉंग आहे. का विचार बद्लनार नाही ...? शुद्ध चित्रपट आशय घेऊन आला तर नक्कीच १०० तली १० टाळकी सुधारली म्हणजे आपण सफल झालो. निदान आता तरी ज्या मुली ह्या अत्याचाराला बळी पडल्या आहेत त्याचं त्याच्या कुटुंबियांच दुखः समजून घ्या. ती मुलगी जितकी असुरक्षित होती तितकीच आपल्या कुटुंबातील स्त्री पण आहे ह्याचा विचार करा...दुसर्याच्या पेटलेल्या घराची झळ आपल्याही घराला बसू शकते...वाढणार्या विकृतींना आळा घाला..! असच घडत चालल्या व गेल्या काही दिवसांमध्ये ज्या काही माणुसकीला काळिमा फासणाऱ्या घटना घडल्या त्याचा निषेध प्रत्येक माध्यमाने केला आहे. मला एक गोष्ट इथे आवर्जून सांगावीशी वाटते अशी की ह्या गोष्टीच्या निषेधामध्ये स्त्रियाइतकाच पुरुषांनी दिलेला आपला सहभाग, मत सगळच त्यांच्याविषयी आदर निर्माण करणार आहे मग इथे वयाचा भाग तितकासा महत्वाचा नाही. जे घडत आहे ते चुकीच आहे हे कळण हीच एक चांगल्या समाजाची नांदी आहे. हा एक आशेचा किरण आहे..
निसर्गाच्या प्रत्येक घटकाला सुखाने जगण्याचा हक्क आहे त्याच्या त्या हक्काचा आदर प्रत्येकाने ठेवायला हवा. जग आणि जगू द्या .कुणाच्याही यातनांच कारण होऊ नका. होईल तितका आनंद सुख वाटण्याचा प्रयत्न करा हीच सदिच्छा...! एक चांगला विचार आपल्याला समाज आणि त्यानंतर गाव आणि असं वर्क दिवस चांगला देश म्हणून घडवण्याच्या विचारात आपण आहोत.


धन्यवाद...!

बाबासाहेबांच्या विचारांची गरज...!

शिर्षक :- "बाबासाहेब तुमच्या विचारांची गरज आहे या वेगवेगळ्या रंगाच्या समाजाला...!"

लेखन- पत्रकार एन.के.

दि.१० एप्रिल २०१८

समाज अनेक गोष्टींनी पुढारलेला आहे. समाजात विविध कल्पक आणि आधुनिक समुग्रीच्या माध्यमातून "शॉर्टकट ए जिंदगी" चा फंडा आता फॅशन बनत चालला आहे. समाजात पाहताना अनेक जात,धर्म,पंथ च्या झेंड्याखाली वावरताना आज मनुष्य दिसतो आहे. जगायला लागणार अर्ध भाकरी पेक्षा माझं न आपलं हेच आजच्या जनरेशनला काहीसं महत्वाचं वाटू लागलं आहे. अंधश्रद्धेच्या चितेवरून माणसाला बाहेर काढण्यासाठी आपल्याला इतिहासरूपी महापुरुषांनी दिलेल्या मूलमंत्राचा विसर आज समाजाला पडत चालला आहे. ज्या समाजात क्रांतीची मशाल निर्माण झाली त्या समाजात आज महापुरुषांच्या इतिहास आणि शौर्याच्या गाथा आज आम्हाला गळा फाडून सांगाव्या लागतात. इतका समाज शिकला आणि संघर्ष करू लागला तो फक्त आपल्या रोजच्या आणि दैनंदिन जीवनाच्या आवश्यक गोष्टींच्या भौतिक सुखाच्या वस्तू किंवा कागद कमावण्याच्या कामात. आजही माझ्या समाजात समान न्याय व्यवस्था असताना सुद्धा बलात्कार करणाऱ्या आरोपीला महिनो न महिने फुकटच बिर्याणी खायला घालणारी आपली न्याय व्यवस्था पाहता आजही लोचारीच बोध झाल्याशिवाय राहत नाही. आणि आजही अत्याचाराच्या संख्येत वाढ होताना दिसते आहे. आजही जातीपातीच्या राजकारणात गुंतलेली अति सुज्ञ नागरिक व युवक वर्ग पाहिलं तर भावी पिढी हि फक्त दादा, भाऊ ,नेते म्हणण्यात जाते आणि संध्याकाळी अर्ध्या भाकरी साठी मला-तुला करण्यातच जाते की काय अशी दाट शंका आता वाटू लागली आहे. आपला समाज कसा असावा आणि कसा होता याची प्रचिती आजही आपल्या देशाचं वैभवशाली इतिहास साक्ष देत आहे. सामान्यतः जगात २०० पेक्षा हि जास्त देश असतील पण आपण ज्या महाराष्ट्रात राहतो ज्या देशात राहतो त्या देशाला भूतकाळात जेवढं शौर्य आणि अध्यात्मिक आणि क्रांतिकारक बलिदानाच इतिहास लाभलं आहे तेवढं कोणत्याच देशाला लाभलं नसेल हे सत्य. पण आज ही सांगायला लाज वाटते की आपण आपल्या पाठीमाग कित्येक शतकापासून इतिहास अनुभवतोय पण अनुकरण आणि त्या अनुषंगाने वाटचाल होताना किंवा करताना आज कोणीच दिसत नाहीत. महाराष्ट्र असो किंवा आपला भारत असो कर्मवीर भाऊराव पाटील असो किंवा स्वराज्याचे गादी पुरुष शाहू महाराज असतील, शिक्षणाची गंगा दारोदार पोहोचवत असताना शेण,दगड, माती झेलत ज्ञान गंगेला एक समुद्र बनवणारे फुले कुटुंबीय असतील, जगाला स्वच्छतेचा मंत्र देणारे संत गाडगे बाबा असतील किंवा आपल्या अभंगवाणी तुन जगण्याचं मूलमंत्र पसरवणारे आदर्श संतांच्या पंक्तीतले तुकोबाराय असतील किंवा राजमाता जिजाऊ माँ साहेब असतील किंवा महाराष्ट्र कुलदैवत स्वराज्य निर्मिकार छत्रपती शिवाजी महाराज असतील किंवा माझं स्वराज्य काही केलं तरी परक्याच्या हातात देणार नाही म्हणून आपल्या शरीराचे अक्षरशा कण कण करून घेऊन बलिदानाच खरं न खडतर स्वरूप जगाला पटवून देणाऱ्या माझ्या शिवपुत्र संभाजी असतील. आणि याबरोबरच कष्ट आणि संघर्षची खरी ठिणगी अंगावर झेलून आपल्या कुटुंबाची लाही लाही झालेली झोळी खांद्यावर घेऊन शिक्षणाच्या क्षेत्रातील पदोच्च शिक्षण तज्ञ तथा दिन दलित यांच्या उदार निर्वाह पासून त्यांच्या जगण्याची व आपल्या सर्वांच्या न्याय हक्क आणि खरं स्वातंत्र्य काय शिकवणारे, बॅरिस्टर व त्यागपुरुष,महामानव, बोधिसत्व, राष्ट्रपती पासून सामान्यांपर्यंत एकच कायदा म्हणून जन्म दिलेल्या संविधान रचयिता डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर असतील यांचे आचार आणि विचार आज पोरके होण्याची भीती आपल्यात आहे . विचार करणारा करत जातो आपल्याला काय करायचं आहे म्हणून पण समाजातील प्रत्येकाच्या न्याय हक्क आणि जबाबदारी याचा उदगाथा म्हणून बाबासाहेबांच्या विचारांचं आचरण होणं आज खूप गरजेचं आहे.
भारताच्या पावन भूमीवर अनेक महापुरुषांनी जन्म घेऊन देशासाठी व समाजासाठी अहोरात्र कार्य करुन सामाजिक बांधिलकी व राष्ट्रनिष्ठा जोपासली आहे. त्यांचा सेवेचा वारसा आजही देशवासियांसाठी आदर्श, मार्गदर्शक व दिशा दर्शक ठरलेला आहे. अशा या थोर महापुरुषात डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर यांचे नाव सर्वात वर आहे.

४ दिवसावर बाबासाहेबांची जयंती येऊ घातली आहे. बाबासाहेबांचे त्याग आणि संघर्ष यात्रा आम्हाला पाहायला आणि त्यांच्या जीवनावर आधारित रेखाटन प्रति अनुकरण झालेलं सर्वांना पाहायला आवडेल. एक किस्सा आठवतो बाबासाहेबांच्या बायोस्कोपी वाचताना लक्षात आली बाबासाहेब एल्फिस्टन शाळेत शिकत असताना सरांनी त्यांना एक फळ्यावरच गणित सोडवायला सांगितलं तेव्हा बाबासाहेब फळ्याकडे जाऊ नये म्हणून सुवर्ण मुलांनी गोंधळ सुरु केला कारण फळ्याच्या पाठीमाग ठेवलेली जेवणाची डबे गलिच्छ होणार हे गलिच्छ विचार बाबासाहेबांना फळ्याकडे जाण्यापासून रोखू लागले. पण सरांनी त्यांना फळ्यापर्यंत जाऊ दिल आणि बाबासाहेबांनी फक्त गणित सोडवल नाही तर आपल्या सर्वांच्या आयुष्यातल्या जगण्याची आणि हक्काची गणितं संविधानाच्या माध्यमातून सोडवली. आणि त्या वर्गात ते गणित सोडवणारे फक्त एकटे बाबासाहेब होते. या प्रमाणे प्रत्येकाच्या आयुष्यात येणारा एक क्षण जीवन सार्थक करायला पुरेसा असतो. बाबासाहेब इंग्लंड मध्ये असताना त्यांच्या एकूण ४ पुत्रा पैकी शेवटचा पुत्र सुद्धा विधात्याने हिरावून घेतलं आणि ज्या वेळी बाबासाहेब आपल्या अर्धांगिनी जवळ येतात आणि म्हणतात रमा मी तुला काहीच देऊ शकलो नाही. आपलं शेवटचं बाळ सुद्धा देवाने हिरावून घेतलं आपल्या भविष्य बद्दल बाबासाहेबांनी रमाई जवळ आपली खंत व्यक्त करते तेव्हा रमाई म्हणजे आज जर तुम्ही या एका तुमच्या बाळासाठी विचार करत बसला असता तर देशातली अनेक बाळ तुमच्याविना पोरकी झाली असती. हा असतो त्याग म्हणजे हे रमाई च त्याग जगात असं कोणतीच व्यक्ती किंवा महिला आपल्या संसाराच्या गाड्याला बाजूला सारून समाजाचा विचार करणारी भेटणार नाही. पण देणं आणि समाज याची सांगड खूप मोठी आहे यासाठी त्याग महत्वाचा आहे आणि ते केलं तर त्याच तराजू उत्तरात नक्कीच चांगल्या फळाची प्रचिती आपल्याला आल्याशिवाय राहणार नाही. 

आज समाजात उलट घडत आहे जस लोक आपलं दैवत वाटून घेतलेत त्याच पद्धतीने आपलं-आपलं महापुरुष वाटून घेतलेत क्षमा असावी पण वास्तव आहे आज निळा,भगवा, पांढरा, पिवळा, हिरवा असं प्रत्येक जात आणि धर्माच्या बेड्या घालून घेतलेल्या प्रत्येक समाजाचा असा वेगळा गट, रंग निर्माण होताना दिसतो आहे. प्रत्येक महापुरुषांनी आपल्या आडनाव प्रमाणे आपल्या जातीच्या धर्माच्या नावाखाली सक्षिप्त पद्धतीने विचार पेरले असते किंवा कार्य केले असतं तर आज या स्वातंत्र्याच्या भारतात आपण वावरलो नसतो. मग आपणच का ? वेगवेगळी मोर्चे आणि वेगवेगळी झेंडे जे सत्य आहे जे हक्कच आहे त्यासाठी पूर्ण समाज एक होऊन का पुढं होत नाही...? बाबासाहेबांनी सांगितलं 'शिका'- आम्ही काय शिकलो एकटा पुढं गेलाय आणि त्याच पाय खेचायच शिकलो, एकमेकांच्यात भांडण लावून शांतता भंग करण्याची शिक्षण कला शिकलो. आणि 'संघटित व्हा' - आपण संघटित फक्त मोर्चाला होतो पण इतर वेळी शेजारच्या माणसांना मदत काय ढुंकुनही बघत नाही. आपण संघटित होतो यासाठी कोणत्या माळावर जायचं न कोणती पार्टी करायची किंवा कुणाच्या डोक्यात दगड घालायचं कुणाला मारायचं कसलं मॅटर मिटवायला संघटित होतो, आणि 'संघर्ष करा' - आपण संघर्ष कुणासाठी करतो वो...? ७ वा वेतन आयोग मिळावं म्हणून... पगार वाढ व्हावी म्हणून...? कधी तरी जगाचा पोशिंदा म्हणून फक्त नावाला राहिलेल्या माझ्या भोळ्या भाबड्या शेतकऱ्यांच्या प्रश्नासाठी संघर्ष करा ना व्हा ना संघटित.डॉ. बाबासाहेबांच्या आचार विचारांत राष्ट्रप्रेम व राष्ट्रनिष्ठा भरलेली होती. डॉ. आंबेडकरांनी धर्मांतराची घोषणा करताच तात्कालीन राष्ट्रीय नेते मंडळी घाबरली त्यांना वाटले डॉ. आंबेडकर आता देश सोडून जाणार परंतु डॉ. आंबेडकरांनी सांगितले, '' आम्ही या भारतदेशाची संतान आहोत, आम्हाला राष्ट्रीयत्वाची जाणीव आहेच, राष्ट्रावर संकट आल्यास प्राणपणाला लावून देशाचे रक्षण केले व करु सुद्धा '' यात डॉ. आंबेडकरांची प्रखर राष्ट्रनिष्ठा समावलेली आहे. यातूनच आपण बोध घेत समाजाला वेगळ्या पर्वावर उच्च स्तरावर नेण्याचं कर्तव्य आपण करायचं आहे. यासाठी चला आणि पेटून उठा आणि स्वतःमध्ये बदल घडवूया...! 

धन्यवाद...!

जगण्याची जीएसटी...!

शिर्षक: - जगण्यातली जि.एस.टी. 0%

लेखन - एन.के. (पत्रकार)

दि. ०७/०४/२०१८

सकाळी उठलो नेहमी प्रमाणे कंटाळवाण वाटत होत म्हणून असच पडून राहिलो. परत झोपताना आठवलं कि अमुक आणि तमुक कामं राहिलेत आणि त्यासाठी उठायला हवं. उठलो आणि अवरलो दिवस सुरवात झालं कामाच्या दिशेने आगेकुच करत -करत दुपार झाली जेवायला बायको कडून आमंत्रणच फोन झालं. जेवल कस बस आणि परत कामाला जुंपल गेलो. आणि संध्याकाळ झाली काही काम झाली आणि काही झाली नाहीत. त्या कामाच्या पूर्णत्वास पुन्हा आखणी आणि नियोजनात सूर्यदेव गायब झाले न आजच्या वर्तमान तारखेचा दिवस मावळला. अशी दिनचर्या रेखाटली गेली. प्रत्येक जण असं स्वतःसाठी किती दिवस जगणार आहोत..? काय केलं आज स्वतः साठी ...? भविष्याची स्वप्न रंगवत रंगवत आज एक एक दिवस मावळत चालला आहे.  जगायला जरा आता शिकायला पाहिजे का अशी सध्य परिस्थिती निर्माण झाली आहे. सकाळ पासून संध्याकाळ पासून नियोजित कामात दिवस गेला अक्खा. याच पद्धतीने फक्त 'कामात' जगणं हे आता सर्वांचं ब्रीद वाक्य झालं आहे जरा स्वतःसाठी आणि स्वतःच्या माणसासाठी स्मार्ट पद्धतीने जगायला आपण कधी शिकणार...? आपल्या स्वतःची आवड-निवड, आपल्या कुटुंबाचं क्षणिक सही आनंदाचे क्षण आपण कधी 'स्पेन्ड' करवून घेणार...? स्मार्ट सिटी व्हायला लागला पण त्या सिटीतील रहिवाशी मन कधी आपण स्मार्ट करणार...? आहे का उत्तर द्या ना...!!
         राहिला प्रश्न उत्तर नसल्या शिवाय प्रभू पण अडचणी निर्माण करत नाही म्हणे.... अहो आपल्या प्रत्येकाच्या जीवनात काही ना काही अडचणी आहेतच. त्या अडचणींना आपल्या चाणाक्ष बुद्धीच्या आणि खंबीर मनाच्या जोरावर चांगलं सणसणीत उत्तर द्यायला शिकूया. चला, आपल्या स्वतःची जबाबदारी स्वीकारत स्मार्टपणे जगायला सुरुवात करूया. बरोबर ना आपल्या आजच्या परिस्थितीला आपण सोबत इतर परिस्थितीला कसं सगळेच जबाबदार आहेत, हे पटवून देण्याचा आपण सर्वतोपरी प्रयत्न केला. परिस्थितीनं कसा आपला जवळजवळ बळीच घेतलाय, असं सांगत आपण एका कोपऱ्यात पडून एकाच रडगाण्यात अडकून राहिलो तर अवघड आहे. काही वेळा अडचणी आणि दुःखात स्वतःच स्वतःला बिचारं आणि निर्दोष असल्याचं प्रशस्तीपत्र देऊन टाकलं आहे; पण यामुळे मानसिक स्थितीही फारशी बदलणार नाही आणि  प्रगतीही होणार नाही.
     अशा वेळी थोडंसं कटू सत्य दाखविण्याची वेळ असते. कोणत्या परिस्थितीत आपण कोणता मार्ग काढतो, कोणता निर्णय घेतो, हे सर्वस्वी आपल्यावर अवलंबून असतं. अशा वेळी चुकीचे निर्णय घेतले, तर त्याची जबाबदारीही सर्वस्वी आपल्यावर असली पाहिजे. स्वतःचं दुःख कुरवाळून, स्वतःला बिचारं मानून समस्या सुटत नाहीत. म्हणून असली नकारात्मक मानसिक संरक्षण यंत्रणा मोडीत काढलीच पाहिजे. त्यासाठी अनेक वेळा माझ्या लेखातून सांगत आलोय पडलेल्या आणि सुखलेल्या फुलात व सुगंध आहे तस आपल्या जगण्यावर निर्बंध आहेत ना जीएसटी आहे. जगा ना स्वच्छन्द.

   धन्यवाद....!

एन.के.लिहतात - ऑनलाइन-बिनलाईन

शिर्षक : अनमोल नात्यांची जपणूक होतेय आता फक्त ऑनलाइनवर...?

लेखन : एन.के.
दि. ०५/०३/२०१८

पाहिलं आयुष्याकडे तर वाटत या संसारात अनेक नाती आणि अनेक चेहरे वेगवेगळ्या रंग छटानी बनलेले आहेत. आपल्या आयुष्यात येणाऱ्या प्रत्येक नवीन जुन्या चेहऱ्यापाठीमाग एक नात्याची ओळख लपलेली असते. सकाळ पासून झोपेपर्यंत अनेक नाती आपल्याला वेगवेगळ्या दृष्टीने आपल्या आयुष्यात ढवळाढवळ करत असतात. या सगळ्या चेहऱ्यांना वेगवेगळी नाव आणि नातं असलेल्या या जाळ्यात चांगली आणि वाईट सुद्धा असतात तेवढंच नव्हे तर रक्त नात्यापासून मनाची नाती याबरोबर महत्वाची नाती सुद्धा असतात. आज "शॉर्टकट कम ग्रेट" म्हणून संपर्क आपला मोजका आणि कामपूरत बनत चालल आहे. आई बाबा आज्जी आजोबा ताई दादा काका काकूंची नाती आता मॉडर्न आणि ब्रिटिश राजवटीच्या उदा. ममा-पप्पा, अंकल, ब्रदर, आंटीने घेतलीत. सकाळचा चहा घेताना पारलेने आता गुडडे ने घेतलं असं महत्वाची नाती आता जपली जातात ती फक्त एक १० आकड्याच्या नंबरने फोन झालं की बोलणं झालं आणि मेसेज झालं की आपला उद्देश पोहोचल गेलं अशी संक्षिप्त वृत्ती माणसाची झालीय.
आज नातवाला खेळवायला आजोबा बाहेर येत नाहीत कारण नातवाला त्या व्हिडीओ गेम मध्ये सगळं दिसत अंगण, माया न प्रेम, आज बायकोला हिरव्या मिरच्यांचा ठेचा ऐवजी बाहेरची तंदुरी रोटी रुचकर लागते. अशा गोड सकाळी सगळी बसून स्वतःबद्दल चर्चा करत हवं ते खायला हवं ते मागायला आज कुणाकडे वेळ नाही. मोठ्या आवडीने एखाद्या कार्यक्रमात भेटलो तर चर्चा फक्त माझं घड्याळ, माझं हे न माझं ते न माझी साडी न माझी गाडी यातच आपलं घर जाऊन फक्त भिंतीची माडी उरलीय हे उमजेना झालय. आज संध्याकाळ आणि सकाळ आपली फक्त एका ग्रुप आणि मेसेज मध्ये जातो कधी निवांत चंद्राच्या सावली आई वडिलांच्या मांडीवर बसून इतिहासाची पाने चाळताना आता कोण दिसत नाही. अचानक का होईना पण येणारा पाहुणा आणि त्याच आनंद आता मावळत चालला आहे. फोन वरून येणं सांगितलं जातं न तो येणार आहे म्हणून केलेलं ऍडजस्ट म्हणजे जिंदगी का...? कधी तरी मनमोकळं पणाने सरप्राईज द्या. कधीतरी वाढदिवस नसताना पण घरातले खातील म्हणून केक आणून अचानक फक्त घरगुती वाढदिवस आपल्या आई वडिलांच्या आनंदाचा आपल्या माणसाच्या आनंदाचा दिवस म्हणून साजरा करा ना. फक्त सेलफोन यातच माझं सौख्य सामावल आहे अशी प्रतिज्ञा नको व्हायला. वेळ न मेळ घालून आपल्या सोबत आपल्यासारख वागुया चला. येताय ना.

- धन्यवाद

ब्लॅक अँड व्हाइट रेखाटलेले आयुष्याचं रंगीत चित्र...

शिर्षक :- विनारंग विना पेन्सिल रेखाटलेलं; रंगीत आयुष्याचं चित्रं ...

आयुष्याची पाने आता अजीर्ण झालेत, फळं पण पिकायला आलेत म्हणून हरलो असं नाही समजायचं,
पण हे जिंदगीच चित्र रुपी झाडं उभं करायला जगण्यातल्या बॉक्स मधलं किती रंग सामान वापरलं गेलं हे जगल्याशिवाय कसं समजायचं...? ...१

धडपडत धडपडत उभं राहायचं म्हणून ऍडजस्ट करत जगत आलो पण मन भरलं नाही,
यशाची शिखरे कोसो दूर वाटतात म्हणून घुडगे टेकायची नसतात कारण शिखरावर सगळं तुमचं आहे सोबत दिशा दाही...! ...२

१०० जण सांगतात म्हणून १०० रस्ते जगण्याचे शोधायचं नाही आयुष्याचा खरा रस्ता स्वतः चं निवडायचं असत,
कारण वाटाड्या जरी भेटला तरी मुक्कामाला आपल्या सोबत कोण नसत म्हणून स्वतःच्या मनगटावर विश्वास ठेवत पुढं जायचं असत...!   ...३

तुमच्या न आमच्या जीवनाला कवी कधी न कसं रेखाटील सांगता येत नाही पण शब्द आणि भावनांची सांगड घालणे अवघड असते,
जेव्हा सत्य झाकून खोटं गावभर हिंडून येत तेव्हा आपली खरी परीक्षा सुरु होत असते म्हणून मनानं जागे व्हायचं आणि स्वतः मार्ग काढत जिंकायचं असत...! ...४

शब्दांना जोड शब्दाची मिळते तेव्हा कविता बनते पण त्यात रंग आणि ढंग आपणच भरायचं असत,
कविता करणे सोपे असते पण मनाच्या पलीकडे जाऊन शब्दांची माळ बनवताना सुई टोचऊन न घेता सुगंध पेरायच असत...! ...५


म्हणून विनारंग विना पेन्सिल रेखाटलेलं; रंगीत आयुष्याचं चित्रं नेहमी मनापासून बनवायचं असत...!


लेखन : एन.के (पत्रकार)

दि. ०३ एप्रिल २०१८

या लाईफ सुंदर बनवूया...!

शीर्षक- लाईफ मधलं बोअर आणि सायलन्टपणा दूर करून जिंदगीचे रियल शिल्पकार स्वतः बना...

लेखक - एन.के. (पत्रकार)

मो.- ८८०६६०५८५२

जगतो आपण म्हणजे काय करतो हो ? २४ तासाची वेळ मारून नेणे म्हणजे जिंदगी का हो ? नक्कीच नाही. प्रत्येक क्षणाला जगात असताना आनंदाचे क्षण कॅप्चर आणि दुःखाचे क्षण डिलिट करत राहणे म्हणजे जगणे, असच आपल्या आयुष्याची बॅटरी लाईफ वाढवायची असेल तर चला कमला लागा....!  सकाळी उठा आणि प्रत्येक क्षणाला अनुभवा म्हणजे जगणं समझेल नक्की करायचं काय आहे जीवन म्हणजे मोबाईल समझु पण मोबाईल सारखं व्हायला नको ; याची काळजी घ्या..! सकाळची सुर्य किरणे जशी ताजी-तवानी असतात तस सुरुवात करा... रात्रभर बघितलेल्या स्वप्नाच्या रिव्हिजन करताना चांगल्याच पठण करा आणि वाईटाचा रस्ता रिसायकल बिन ठरवा...! चांगलं या शब्दाचा अर्थ समजून घ्या आणि वाटचाल ठरला कि मग पाऊले हलके करत एक सुन्दर जीवनाच्या गाण्याची प्ले- लिस्ट करा, अडचणी येत असतात सामोरे जायला शिका म्हणजे काय करायचं- स्व-परीने हाताळायचं सर्वतोपरी प्रयत्नांची पराकाष्ठा करा...!
    "जिने के है चार दिन बाकी है बेकार दिन..." म्हणून चार दिवसात आयुष्य आणि त्यातलं जगणं आणि जगण्यातला आनंद आणि आनंदातून मिळवतात आलेली नावलौकिकता पूर्ण क्षमतेने जपण्याचा एक जिगरी प्रयत्न करा ; तुम्ही कितीही कोणासाठी जीवाचं रं केलं तरी ते कुठं ना कुठं कमी पडतच ना म्हणून म्हणतो स्वतः पेक्षा इतरांना कधी जास्त इज्जत देऊ नका कारण मी पण कुठं तरी वाचलं आहे की *"सत्य चप्पल घालून तयार होईपर्यंत, खोटं गावभर हिंडून आलेलं असत...!"* म्हणून आपल्याला सुरवात गवसते का नाही यापेक्षा आपल्याला काय करायचे आणि त्यासाठी आपल्याला पायाभरणी कोणत्या स्वरूपाची करायला हवं हे महत्त्वाचं. ज्या माणसामध्ये ठायी सत्य,पावित्र्य आणि निस्वार्थ पणा ठासून भरला आहे त्याला जगातली कोणतीच व्यक्ती आणि शक्ती हरवू शकत नाही. नशिबाच्या कटपुतलीला दोष देत बसू नका कारण तुमच्या दोन्ही *"म"* (मनगट आणि मन) यांत जो पर्यंत समार्थ्यच भक्कम विचार आणि सकारात्मक रस्त्याची जाळी आहे तो पर्यंत तुम्हाला अपयशाची झुळूक सुद्धा लागणार नाही असच संघर्षाची सीडी चढत राहा यशाची किल्ली आणि तिजोरी काही कालांतराने तुमच्या पुढ्यात असेल.  आयुष्यात असच असत तापवून ठोके दिल्याशिवाय हत्यार बनत नाही तस कष्ट केल्याशिवाय यशश्री प्राप्त होत नाही...! चला मग कामला लागा जिओ जी भरके...!


 धन्यवाद...!💐

मैत्रीत तूच महत्वाची मला....!

मैत्रीच्या स्नेहबंधात तुझी स्पंदने...

प्रत्येक पावलावर तुझ्या मैत्रीची जाणीव घट्ट आहे,
तुझ्या स्नेहाची किरणे आज ही माझ्यात प्रकाशमय आहे,
क्षणिक मैत्री कधी जमली नाही,
 नातं दोन मानाचं जोडलं आहे घटिकभरासाठी हे बंध नाही...!

भरकटलेल्या पाखराला घराची वाट दाखवणारी तुझी हि मैत्री,
सुकलेल्या फुलांना बहर आणणारी,
दुखाच्या वाळवंटात प्रेमाचा पाझर आणणारी तुझी हि मैत्री,

अगदीच निराळी आपली मैत्री..
निराळा तो व्हाट्स अप कट्टा..
रोजच आम्ही भेटतो...!
आजही तसेच भेटू..
तिथेच भेटू..!

     लेखन- एन.के. (पत्रकार)

नोटबंदी आणि प्रशासन = सध्य परिस्थिती.

शीर्षक :- म्हशीचे वर्षश्राद्ध...

लेखन :- एन.के.(पत्रकार)

"हर हर मोदी,घर घर मोदी", "छत्रपतींचा आशिर्वाद" आणि "सबका साथ सबका विकास" या सगळ्या ब्रीद वाक्यांचा अभ्यास केला तर नक्कीच विकास दर वाढलाय, काळा पैसा बाहेर आलाय का वेगवेगळ्या समर्थक आणि वेगवेगळ्या विरोधकांची त्यांच्या त्यांच्या लेखनातून समर्थन आणि विरोध व्यक्त झाला असेल पण या डिजिटल इंडियाच्या संकल्पनेतून आज शेतकऱ्याला योग्य भाव मिळाला का...? "विकास" सुधरलाय आता इतका कि या डिजिटल संकल्पेतून कंप्युटर वरून ज्वारी आणि बाजरीची पेरनीही झाली आहे. नोटबंदी करून वर्ष झालं सगळी कडे विकासाच्या मुद्द्यावर माझंही वाचन झालं विविध क्षेत्रातून विविध मतांच्या विविध मुद्देही पडताळून झाले असे खालील काही प्रश्न पडले न ते लेखनाच्या माध्यमातून दृष्टीक्षेपात आणायचं ठरवलं *(कितीही पटण्यासारख लिहलं तरीही विरोधकांना विरोध करायला पाहिजेच कारण जनतेपेक्षा झेंडा महत्वाचं)* चला तर वर्ष पूर्तीनंतर मला पडलेले काही प्रश्न-  आज ग्रामीण भागात सकाळी उठून बैलजोडी घेऊन शेतात जाणाऱ्या माणसाला GST चा फायदा किती झाला,
महिन्याला संपणाऱ्या गॅस टाकीला घेऊन तालुक्याच्या ठिकाणी घेऊन जाणाऱ्या बापाला आता ९६/- जास्त मोजावे लागणार आहेत कारण देश बदलतोय त्यामुळे सामान्यांनी ९६/- वर्गनिस्वरूपात सर्वांनी हुकमावरून भरायचे आहेत, क्रूड ऑइल आंतरराष्ट्रीय बाजारपेठेत ३८% नी स्वस्त झालं असून तेल आपल्याला कमी किमतीत मिळण्या ऐवजी अधिक रकमेत मिळत आहे याचा उद्देश एवढंच कि आपण वाहन घेऊन प्रदूषण करता आणि भविष्यकाळात वाढीव किमतीमूळ आपण सायकल वर प्रवास करून प्रदूषणाला आळा बसवणारे महान महामेरू होणार आहात, ६० वर्षात काँग्रेस ने घोटाळे वर घोटाळे केले आणि देशावर पावणे तीन लाख हजार कोटींचे कर्जाचा डोंगर उभा केला आहे आणि त्याला हटवण्यासाठी माझ्या "मा.पंतप्रधान साहेबानी" अवघ्या ३ वर्षात साडेसात लाख हजार रुपयांचे कर्ज देशावर निर्माण केले आहेत कोणी काही म्हणु नका कारण देश बदलतोय डिजिटल इंडिया होतोय पुढच्या काही दिवसात घरात बसून पेरणी आणि online मेट्रोने खते आणायला आपण जिल्हा आणि तालुक्याच्या ठिकणी जाणार आहोत... घाबरू नका कर्ज काढून आपल्या मुलाबाळांना शिकवा कारण शेतामध्ये कोपऱ्यात बांधावर पुस्तक ठेऊन पेरणी आणि शेतीची मशागत करताना पाहायला मदतीची होणार आहेत आता पर्यंत १५ लाख लोकांच्या नोकऱ्या तर गेलेत पण सरकारी नोकर भरती बंद झाल्यावर या शिक्षणाचा शेतात उपयोग होईल, सरकारी योजना काय आहेत ते नीट समजून घ्या कारण जाहिरातीतून आपल्याला बोध मिळणार आहे त्याची माहिती मिळणार आहे आणि तुम्ही 'लाभार्थी' होणार आहात ज्या पद्धतीने त्या आजोबांचं आणि आज्जींच फोटो छापला गेला तसं तुमचं कोणी अचानक फोटो वैगरे काढून नेलं तर भिऊ नका आपण त्यांच्या जाहिरातीचे लाभार्थी असणार आहात कारण कोट्यवधी रुपय जाहिरात करण्यासाठी शासन देत आहे, आणि आपला संसार भविष्य काळात सुख आणि समृद्धीचा होणार आहे जर घरखर्चासाठी पैसे कमी पडत असतील तर शेती करायला पैसे नसतील घाबरू नका प्रत्येकाच्या खात्यात १५ लाख रु येणार आहेत आणि लवकरच विकास दर ७% वरून २.४ वर आलाय लवकरच तुमच्या पर्यंत पोहचेल सगळीकडे विकास भक्कम होतोय आणि प्रगती हरवली आहे शोधाच्या ताणावमध्ये कर्ज बाजरी न होता बिनधास्त राहा आत्महत्या वैगरे करू नका कारण सरकार ने सर्वात मोठी कर्जमाफी केलीय आणि आपण सगळे त्याचे "लाभार्थी" आहोत जाता जाता एक उदाहरणं देतो जनतेला आणि काहींना पटेल न पटेल पण वाचा "दूध दाखवून माशीला राखायला लावणारं मालकी सिस्टीम..."
 उदा. त्याच्या गोठ्यातली म्हैस फार मारकी होती, दिसेल त्या गोष्टीला म्हैस ढुसण्या मारायची म्हणून गोठ्यातल्या वस्तू अस्ताव्यस्त पडलेल्या असायच्या त्यामुळे गोठा कायम अस्वच्छ दिसायचा. गोठा असा पाहून मालक सालगड्याला नेहमी त्याच्या अप्रामाणीकते साठी शिव्या घालायचा आणी कोण्या पाहुण्याला गोठ्याची ही परिस्थिती दिसू नये म्हणून मालक गोठा नेहमी झाकून (अपारदर्शी) ठेवायचा.
ह्यावर जालीम उपाय म्हणून एक दिवस सालगड्याने म्हैसच मारून टाकली, आता गोठा कायम स्वच्छ दिसायला लागला, मालकाचेही सालगड्याला शिव्या देणे बंद झाले, गोठा स्वच्छ असल्यामुळे आता मालक गोठा पारदर्शी ठेवू लागला होता. पण म्हैस मारल्यामुळे मालकाच्या मुलांना दूध मिळेनासे झाले म्हणून मुलं रडू लागली पण सालगडी महा चतुर, त्याने म्हैस मारल्यामुळे मालकाला चामडे मिळाले हा किती मोठा फायदा आहे हे पटवून देणे चालू केले.. ईकडे उपाशी पोरांना हेच कळेनासे झालेय कि दूध महत्वाचे की म्हशीचे चामडे..!!

महिला : स्वातंत्र्य आणि कर्तव्य...? (ज्वलंत प्रश्न)

शिर्षक:-  महीला कर्तव्याच्या विळख्यामुळं पारतंत्र्यात

दि. ३०/०६/२०१७

लेखक - एन. के.

आधुनिकतेच्या काळात वावरताना महिला सुद्धा खांद्याला खांदा लावून काम करताना दिसतात परिणामी ५०% आरक्षणाच्या नावाखाली महिलांना सुद्धा आता आरक्षण, हवं तर स्पेस म्हणून त्यांना मिळत आहे. आणि आज महिला अनेक क्षेत्रात प्राविण्य मिळवत आहेत.
देशात महिलांचे स्थान, स्थिती पाहून तुम्ही देशाची स्थिती सांगू शकता. भारतालाही मोठी प्रगती साधायची असेल तर महिला सक्षमीकरण अत्यावश्यक आहे. महिला सक्षमीकरणासाठी समाज, देश आणि महिलांनी एकत्रित प्रयत्न केले पाहिजे. महिलांना समाजात महत्त्वाचे स्थान आहे. त्यांना आदिम काळापासून पुजनीय ठिकाणी ठेवले आहे. मात्र आजच्या घटना पाहता यावर संशय येतो. दिल्ली बलात्कारानंतर महिला अत्याचाराविरूद्ध उघड चर्चा आणि आंदोलने झाली. तेव्हापासून यासाठी अनेक प्रयत्न केले जात आहेत. त्यामुळे महिला अत्याचाराच्या घटना पुर्णपणे थांबल्या नाहीत मात्र समाजाने, शासनाने याबद्दल विचार केला यातच थोडे यथ आहे.
महिलांनी आपल्या कर्तृत्वावर अनेक क्षेत्रात आघाडी मिळविली आहे. बचतगटाच्या माध्यमातून तर महिलांनी ग्रामीण व शहरी विकासाच्या विविध क्षेत्रात क्रांती घडवून आणली आहे. त्यामुळे आजची स्त्री ही चूल आणि मूल या पुरातन म्हणीनुसार तेवढयापुरतीच मर्यादित न राहता ती आज पुरुषांच्या खांद्याला खांदा लावून सर्व क्षेत्रात आघाडीवर राहून पुरुषापेक्षा काकणभर सरसच ठरत आहे. त्यामुळे आजची महिला ही केवळ महिला राहिली नसून ती सक्षम अशी सबला स्त्री बनली आहे.
‘स्वयंविकासाबरोबरच समाजात समानतेने, बरोबरीने विकसित होण्यासाठी महिलांना स्वतंत्रपणे निर्णय घेण्याचा अधिकार किंवा तसे वातावरण तयार करणे म्हणजे महिला सक्षमीकरण’ अशी सर्वसाधारण व्याख्या मान्यवरांनी येथे केली आहे. या व्याख्येप्रमाणे वातावरण, अधिकार अजूनही महिलांना मिळत नाहीत, मात्र त्या दिशेने पावले उचलण्यास सुरुवात झाली आहे. त्यासाठी प्रसारमाध्यमे, पोलीस, न्यायालय, समाज, स्वयंसेवी संस्था यांच्या भूमिका अत्यंत महत्त्वाच्या आहेत.
समाज सातत्याने बदलत असतो. त्या बदलाचे पडसाद महिलांच्याही जीवनमानावर होत असतात. त्यातून त्यांची भूमिका, महत्त्वाकांक्षा आणि दृष्टिकोन यामध्येही मोठा बदल होत आहे. भारतीय पुरुषप्रधान संस्कृतीत महिलांकडे, त्यांच्या अधिकारांकडे, व्यक्तिस्वातंत्र्याकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन मात्र अजूनही संकुचितच आहे. तो दृष्टिकोन बदलण्याची गरज आहे. हे प्रश्न मांडणारे, त्यावर उपाय सुचविणारे, उपाययोजनांच्या अंमलबजावणीसाठी लक्ष देणारे महिलांप्रमाणेच पुरुषही आहेतच, हे वास्तव असूनही ही वैचारिकता समाजातील काहीच पुरुषांमध्ये असल्याचे आढळते. अधिकार गाजवणारी पुरुषी मानसिकता बदलायची असल्यास महिला सक्षमीकरणाची चळवळ ही तळागाळापर्यंत पोहोचलीच पाहिजे.
चूल आणि मूल’ ही एक चौकट आहे, स्त्रीजीवनाची. स्त्रीचे आयुष्य या चौकटीतच वावरत, ती शिक्षित असो वा नसो. ती ही तिची सगळी कर्तव्य बिनभोबाटपणे बजावत असते, प्रसंगी त्याग तर तिच्या पाचवीलाच पूजलेला..
स्त्री जगत जाते तिचं आयुष्य , जे तिच अस काहीच नसत. चूल आणि मूल ही गोष्ट सोपी नाही, हे फक्त एक स्त्रीच जाणते. ती स्वतःच अस्तित्व पणाला लावून एक जीव जन्माला घालते, अन या जीवसृष्टीचे चक्र चालू राहावे यासाठी सिहांचा वाटा उचलते.
ती चूल सांभाळते, घरातल्या माणसांची काळजी घेणं, त्यांना हवं नको ते बघण, मुलांना वाढवणं, त्यांच्यावर सुसंस्कार करणं. ती चूल आणि मूल सांभाळता सांभाळता एक नवी पिढी घडवत असते.
हे सगळं ठीक आहे, पण या सगळ्यात ‘ती’ कुठे असते?…. तिच्या इच्छा, तिची स्वप्न एका मनाच्या कोपऱ्यात बंदिस्त असतात, आणि त्या बंदिस्त कोपऱ्याची दार कधीच उघडत नाही.. पुरुषाच्या खांद्याला खांदा लावून संसाराचा गाडा ओढते, पण तिची चूल आणि मूल चौकट ती कधीच सोडत नाही, खरतर कधी सुटतच नाही.
चूल आणि मूल सांभाळणारी स्त्री म्हणजे ‘सदासर्वदा ग्राह्य’ धरली जाणारी एक व्यक्ती असते, तीच अस्तित्व असूनही कधीच जाणवत नसत.  अस सगळं असेल तर, ‘चूल आणि मूल’ हे एका स्त्री साठी वरदान कस असेल? हा प्रश्न प्रत्येक संवेदनशील मनाला पडणारच. स्त्री निसर्गतः च सहनशील असते, तर चूल आणि मूल ही तिच्या सहनशीलतेची कसोटी ठरू शकते, वरदान नाही….
स्त्रीने ‘चूल आणि मूल’ सांभाळणं हे वरदान आहे, निसर्गासाठी ज्याचे जीवनचक्र तिच्यामुळे पुढे सरकते.., वरदान आहे, त्या प्रत्येक घरासाठी ज्याचा कमावता भले एक पुरुष असेल, त्या पुरुषासाठी, कारण त्याच्या घराची भविष्यकालीन पिढी ती घडवत असते, अगदी समर्पित भावनेने..!

एकूण एक सांगायचं झालं तर महिलाना एक असा व्यासपीठ उपलब्ध असावं कि जेणेकरून निर्णायक जीवनाच्या चांगल्या रिझल्ट साठी निर्णय तरी मनमोकळ्या पणाने घेण्यासाठी असं एक स्वातंत्र्य असावं यासाठी जुन्या रूढी आणि परपंरांच्या विळख्यातून बाहेर काढण्यासाठी शेवटचे उपाय असतील.


   धन्यवाद...! 

समस्यावर मार्ग हेच जीवनाचं यश...!

🔘 समस्या नाहीत असा मानव नाही आणि उपाय नाहीत असं आयुष्य नाही... 🔘

माणसाच्या आयुष्यात अनेक चढ उतार होत असतात पण आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर पथदर्शक फलक नसलं तरी एखादा पादचारी आपल्यासाठी देवाने ठेवलं आहे म्हणून फक्त प्रत्येकाचा सल्ला घेऊ नका विचारात्मक गोष्ट म्हणून मनात घेऊन पाऊल उचला म्हणजे यशाला सुद्धा तुमचंच पदर दिसेल वाचता वाचता एक गोष्ट आठवली... एका खेड्यात एक शेतकरी रोज शेतातल्या विहिरीतून पाणी भरून घेऊन घरी यायचा. यासाठी तो दोन बादल्या काठीला बांधून नेत असे. विहिरीवर दोन्ही बादल्या भरून तो घरी जायला निघे. माञ त्यातील डाव्या बाजूच्या बादलीच्या तळाशी एक बारीक छिद्र पडलेले असल्याने त्यातून थेंब थेंब पाणी गळायचे. शेतातून घरी जाईपर्यंत त्या छिद्रवाल्या बादलीतून निम्मे पाणी वाटेत सांडून जायचे.
असे रोज व्हायचे. एके दिवशी त्या गळक्या बादली कडे पाहून चांगलीवाली बादली म्हणाली, "बघ, मी किती मालकाच्या उपयोगी पडते. पूर्ण पाणी त्याच्या घरापर्यंत नेते. नाहीतर तू पहा, निम्मे पाणी वाटेत सांडत येते"
हे ऐकून त्या छिद्रवाल्या बादलीला वाईट वाटते.
दुसऱ्या दिवशी शेतकरी जेव्हा दोन्ही बादल्या घेऊन विहिरीकडे निघतो, तेव्हा ती गळकी बादली त्याला म्हणते, "मी तुझी मेहनत वाया घालवते आहे. निम्मेच पाणी घरापर्यंत मी नेतेय. तर तू मला टाकून देऊन नवीन छान बादली का घेत नाहीस ?"
यावर शेतकरी हसून सांगतो, "वेडी आहेस का ? तुला माहित नाहीये कि तू किती छान काम नकळत करते आहेस. नीट पहा, आपल्या वाटेवरच्या डाव्या बाजूच्या कडेला छान छान हिरवळ फुलली आहे. त्यात छान छान फुले देखील उगवली आहेत. ही डावी बाजू पहा किती चैतन्याने रसरसलेली आहे. ही तुझ्या बाजूची डावी बाजू आहे. ही तुझ्या त्या गळक्या थेंबाची कमाल आहे आता उजव्या बाजूला पहा. त्या बाजूच्या बादलीतून एकही थेंब गळत नसल्याने त्या साईडला कसलिही हिरवळ उगवलेली नाही. फुले तर नाहीच नाही !!
गेल्या अनेक महिन्या पासून मी देवपूजेसाठी जी फुले नेतोय ती याच डाव्या बाजूची आहेत. माझ्या या देव कार्यात तुझ्यामुळेच जी फुले फुलली त्यांचा मोठा वाटा आहे. त्यामुळे तळाशी पडलेल्या छिद्राचे तू अजिबात वाईट वाटून घेऊ नकोस !!

हे ऐकून ती गळकी बदली शहारली. मनापासून आनंदित झाली !!

जस पौर्णिमेला चंद्र आहे आणि त्याला डाग आहेत तस अमावश्याला भयाण काळोख दिली आहे तस प्रत्येकात देवाने चांगलं-वाईटची मेमरिकार्ड दिलेल आहे फक्त आपल्याकडं कशाचा संग्रह आहे त्यावरून वाटचाल करताना आपण कुठं तर चुकतो मग नशिबाला दोष देत बसतो...

💐 : दोष कोणात नाहीत ? सगळ्यात आहेत. त्यामुळे मी चांगला, तो वाईट, असे म्हणण्यात काहीच अर्थ नाही. पण त्या दोषातून जर कधी कोणाचे भले होत असेल तर तो दोष त्या व्यक्तीने "अभिमानाने" मिरवावा. आधी थोडा काळ इतर लोक याला नावे ठेवतील. पण अंतिम सत्य पाहिल्यावर तेही नतमस्तक होतील !!

✍🏼 एक सुंदर विचार👌🏼

समस्या नाही असा "मनुष्य" नाही...!
आणि "उपाय" नाही अशी समस्या नाही...!!

     .... त्यामुळे

   ☄Be Positive☄,,,

    - तुमचा एन.के. ( पत्रकार )

उसंत हवं आहे जीवाला...!

शीर्षक - अ(महत्वाच्या) व्यापात व्यस्थ असलेली "आपली" माणसं

लेखक - एन.के. (पत्रकार)
मोबा.- ८८०६६०५८५२
आधुनिक जग आणि मानवी जीवनातील वेग याचा संगनमताने विचार केला तर दोन्हीला गती आहे. या गतिमान जीवनात आपण कितपत आपल्या माणसासोबत वेळ घालवतो ? आपल्या माणसासोबत व्यक्तिशः कित्ती संलग्न राहतो किंचितच ना...? आपलं आयुष्य जगताना काही जणांना असा पण एक प्रचित भास होत असेल का हो बघा ना- तेल संपलेल्या पणतीची वात वाढवून, फाटलेल्या पतंगाला ढील देऊन, सुकलेल्या ओढ्यात खड्डा खणून, सगळं करून झालं,यश काही येईना म्हणून नशिबाला डोष देत आपण आपलं आयुष्य जगत असतो काहीदा बोलायला वाईट वाटत ओ पण जगामध्ये इतकी मानस कमावली पण कुणाकडे २ मिनिटे बोलायला वेळ नाही आज मी थांबलो तर माझा काळ वाईट होईन म्हणून खोटी ऊर्मी अंगात आणून माणूस असा आत्मविश्वास घेऊन जगतोय ते पण सांगू का...- मी थांबणार नाही,थांबून चालणार नाही, अजुनही मुजलेल्या विहिरीवर मोट बांधायची आहे,संपलेल्या पारायणात टाळ वाजवायचे आहेत,रिकाम्या देवळाला फेर्‍या घालायच्या आहेत,एवढं सगळं करायचं आहे. म्हणून आपलं आयुष्य वेशीला टांगून घ्यायचं आणि कधीतरी आपणच विचार करत बसायचं व्यस्त व्यस्त व्यस्त झालोय... ! काहीच्या काहीच सुचत नाही... !
आम्हाला सुद्धा आता कळेना झालाय राव माणसाशी प्रेमानं वागावं का रागानं माणसांना आठवण काढून फोन केला तर इतकं बोलतात कि जगाची सगळी काम यांनाच दिलेत त्यांचं तर काय प्रत्येकाच्या घरातलं सुरवात पण असंच झालाय त्याला तर कोण काय करणार एका कुटुंबातलं (शिक्षीत) - एका बायको आणि नावाऱ्यातलं संभाषण साधारणतः - अरे सकाळी उठल्या उठल्या WhatsApp messages बघण्यापेक्षा पिल्लुला जरा ब्रश करवतोस का ? मी जरा चहाच बघते.” हल्ली आमची सकाळ ही  WhatsApp messages बघुनच होते आणि बहुदा आमच्यासारखीचअनेक जणांची सुद्धा होत  असावी.
        गडद काळोख्या रात्री जस आकाश ताऱ्यांनी गच्च भरलेल बघितल की मनाला तृप्ताता वाटते अगदी तशीच भावना जेव्हा आपला फोन messages नी तुडुंब भरलेला असतो तेव्हा दाटून येतात. मनात कुठेतरी आनंदच   झालेला  असतो. खरतर आपल्या कामाची अशी मोजकीच messages असतात..बाकी सगळी लग्नात आलेल्या साडीसारखी forwaded आणि कदाचित यापूर्वीही बर्‍याच वेळा आलेली .
हेच आणि इतकंच एका सुशिक्षित आणि चांगल्या व्यक्ती,महिला,युवक आणि युवतीच्या मतानुसार आयुष्य आहे. मग एखाद्याला वेळ द्यायचा आणि काढायचा म्हटलं तर कुठून येणार ? सांगा ना आहे का उत्तर...?
       हे पण खरं आहे जाता जाता सांगू वाटलं आणि माझ्या मते तुमच्या-आमच्या आयुष्यात येणार प्रत्येक नातं हे तुम्हाला काही ना काही देऊनच जात. फक्त तुम्ही त्यातून काय घेता . काय शिकता हे महत्वाचं. सहवासात येणारे सगळेच हे सोफेस्टीकेटेड , सुशिक्षित आणि सन्माननीय कुटुंबातील असतातच अस नाही किंबहुना अशा लोकांपेक्षा बहुतांशी वेळेला साधी सरळ पण माणुसकी असलेली लोकच तुम्हाला श्रीमंत करून जातात . म्हणून सर्वांनी व्यस्त राहा पण आपल्या या शब्दातली ताकद ओळखून त्यासाठी आणि त्यांच्यासाठी वेळ काढायला शिका म्हणजे तुम्ही शिकलेल्याला अर्थ आहे. मग मला फक्त आणि फक्त Albert  Einstein  च्या ओळी  आठवल्या “I  fear  the  day technology will surpass our human interaction .The world will  have a generation of idiots . ”

     धन्यवाद...!

नेता आणि कार्यकर्ता कसा असावा...?

शिर्षक:- मी कार्यकर्ता म्हणून कुठं आहे...

दि. - ०६/०७/२०१७

लेखक : एन.के. (दै. संकेत टाइम्स)

    समाजात आम्ही राहतो तुम्हीही राहता बालपण सहजचं आडावर,नदीवर,शेतात,झाडावर कधी संपून जात कळत नाही. १०  वी ला आल्यावर अभ्यासाची एक चाकोर मनातून जाते आणि आपण स्वतःला प्रौढ बनल्यासारखं आव आणून एका लाक्षणिक घटनांतून प्रवास सुरु होतो. कॉलेजच्या दिवसात स्टँडवर बॅनर बघून दादा,नेते,राजे या उपमा आपल्या सभोवतालच्या गल्लीतल्या हिरोला द्यायला मोकळे होतो. बालपणी असं काही नव्हतं जागच्या जागी असलेल्या गल्ली बोळातल्या म्होरक्या आणि दादा तिथंच होता ना... फक्त आपल्यात बदल घडतो तो म्हणजे आपल्याला उमजत असलेल्या वॉर्डचा शब्दोच्चार प्रभाग असा होतो मग आपण एखाद्या नेत्याच्या पाठीमाग कट्टर कार्यकर्ता म्हणवत हिंडायला लागतो. स्वतःला आरशात १०० दा बघत केसांवरून हात फिरवत आपण एखाद्या गावच्या कट्ट्यावर पायावर पाय टाकून बसलो कि काय रुबाब राव सांगायला नको. आणि हळू हळू एका निवडणुकीत याच्या पाठीमाग ४ दिवस आणि पुढच्या निवडणुकीत ४ दिवस यांच्या पाठीमाग हिंडून येतो मग स्वतःला एक खंभीर कार्यकर्ता म्हणवत स्वतःच्या लहानशा मिशीला ताव देत हिंडतो.
    एक कार्यकर्ता म्हणून जगताना स्वतःची घुसमट होता काम नये या पद्धतीने जगा म्हणजे एका अशा ठिकाणी तुमचं नेतृत्व असायला हवं ज्या ठिकाणी तुम्हाला एक संघ प्रशासक आणि एकीकडे पाईक म्हणून जगताना तुमची भूमिका योग्य आणि काटेकोरपणे निभावली गेली पाहिजे म्हणजे समाजात आपण एखाद्याचा कार्यकर्ता म्हणून अल्प परिचित असलो तरी त्या जनतेच्या कार्याला हातभार लावता आला पाहिजे इतकं सक्षम आणि त्या नेत्याला आपला शब्द म्हणजे जनतेची हाक आणि आपलं कर्तव्य इतकं काहीसं आठवलं पाहिजे इतक सक्षम दृष्टिकोन ठेऊन कार्यकर्ता बना. एखाद्या नेत्यांसाठी आपण दिवस रात्र झटतो आणि त्याला विजयश्री प्रदान करून देतो आणि ज्यावेळी या निवडणुका चालू असतात त्यावेळी या चिन्ह वाल्यांनी त्या चिन्हवाल्याशी घेतलेली दुश्मनी पाहाता म्हणजे या कार्यकर्त्यांनी त्या कार्यकर्त्यासोबत तुरळक पण दुश्मनी असते त्यात आपला शेजारी पण असतो लक्षात घ्या. पण कालांतराने सत्तेच्या हव्यसापोटी राजकर्ते आपला चिन्ह बदलतात पण आपलं काय ? आपण ज्या वेळी भांडलेलो आता एक व्हायचं कस...? चला त्यांचा कार्यकर्ता आहे म्हणून जायचं का पाठीमाग ? अशी द्विधा मनस्थिती प्रत्येकाच होतं मग प्रत्येक कार्यकर्त्याला आपलं काम काय आहे हे शुद्धा अनेक वेळा माहित नसते... समाजातल्या लोकांना एक चांगल्या नेत्यांची महत्व पटवून देऊन त्या महत्वाचा समरस राहून जनतेची काम करून देणे आणि रात्र दिवस मदतीला धावून जाण म्हणजेच कार्यकर्ता..!
   ...अत्यंत महत्वाची गोष्ट सांगावीशी वाटते एक सच्चा कार्यकर्ता म्हणून आपली ओळख बनवायची असेल तर नक्कीच एका झेंड्याखाली राहा भलेही ध्वजारोहण करणारा माणूस बदलला तरी चालेल म्हणजे पहिल्यांदा "भगव्याच्या" छायेत राहून गावाकडच्या निवडणुकीत काँग्रेस वाल्याकडून माझ्याकडं इतकी कार्यकर्ते आहेत,मतदान आहेत म्हणून मलिदा मागणारा नेता नसावा, सेनेनंतर "घडाळ्याच्या" वेळेनुसार चालायचं पण वेळ पडली तर "कमळाला" सलाम करायचं म्हणजे सगळीकडं बट्ट्याबोळ कार्यकर्ते करायच काय असं कधीही करू नका एका कट्टर कार्यकर्त्याच्या मानसिकतेला धक्का पोहचेल असं कधीच करू नका...हे बघा तुम्ही कितीही नेता किंवा युवा राजकर्ता असाल तरीही तुम्ही तेवढ्या वेळेपर्यंत शाबूत आहात जो पर्यंत एक तुमचा कार्यकर्ता तुमच्या चांगुल्पनाची सु-सुमने गाणारा म्हणून आहे... ज्यावेळी तुम्ही त्याला रेल्वेच्या डब्यासारखं एकदा इंजिन-धनुष्य-घड्याळ-कमळ असं प्रवास घडवत असाल तर सावध राहा तुमच्या हातून समाजाचं हित कधीच होऊ शकत नाही. ज्या नेत्याला एका घरचं पाईक होता येत नाही तो काय समाजाचं हित करेल... वेळ गेलेली नाही अजूनही सुधारा जे आपल्याला चांगल्याची धडे द्यायचे तेच "धड" आहेत का बघा...! चुकलं असेल तर क्षमस्व...!


   धन्यवाद...! 

वणवण पाल्याची______!!

शासनाची हि योजना बनेल वाड्या वस्तीवरील पाल्याना आडकाठी - वाड्या वस्तीवरील  विद्यार्थ्यांची शिक्षणासाठी होणार पायपीट व वणवण पालकातून नाराजी

 - एन.के. (पत्रकार)

अनुक्रमे शासनाने नव्याने घेतलेल्या शाळा बंदीचा निर्णय म्हणजे चक्क चुकीची ठरते का काय अशी भीती निर्माण झाली आहे. आज पर्यंत वर्षानुवर्षे कमी पटसंख्या असून सुद्धा आपल्या पाल्याला जवळच्या शाळेत घालून त्याची पायपीट कमी करणे, आणि शिक्षण हे शेवटी विद्येचे एक अनुभवी पात्र म्हणून पालकांनी आपल्या पाल्याला शाळेच्या दर्जा असो वा गुणवत्ता ऐवजी शिक्षणाचं दार आणि व्यासपीठ म्हणून या शाळांकडे पहिले परंतु शासनाच्या या नाविन्यपूर्ण उपक्रमाचा जनतेतून असंतोष निर्माण होत आहे. जि प शाळा यांच्या पटसंख्या कमी म्हणून या शाळा मुख्य शाळांना जोडण्याचे काम शासन करणार आहे... देशात शिक्षणापासून वंचित राहू नये म्हणून गाव तिथे शाळा,वाडी-वस्ती तिथे शाळा या योजनेचे स्वागत या अगोदर झाले आणि परिणामी सीमाभागातील कन्नड शाळा बंद पडून मराठी शाळेकडे निश्चितच कौल वाढला होता आणि या शासनाच्या निर्णयाने पाल्याची शिक्षणासाठी वणवण होणार आहे. प्राथमिक आणि माध्यमिक स्वरूपाच्या या शाळा शासनाने जर बंद केल्या तर अनेक मुलं आपल्या शिक्षणासाठी गावातील शाळेपर्यंत पोहचण्यासाठी जर साधन उपलब्ध नसेल किंवा बालवयात शिक्षणाच्या दारापर्यंत पाल्याला पोहचवणे जर पालकांना जमले नाही तर ते पुढं पाल्य शिक्षण घेईल...? किंवा पालक पाठवतील...? आणि याचा परिणाम म्हणून शिक्षण या संज्ञेपासून कितीजण वंचित राहतील...? किती पाल्यांचे नुकसान होईल...? वेळोवेळी शिक्षकांच्या मूल्यमानापाच्या परीक्षा ? कन्नड शाळा पूर्वतत सुरु करण्याची मागणी तर वाढणार नाही ना...? ऐपत परीक्षण इ. मुळे अगोदरच शिक्षकांच्या मानगुटीवर टांगती तलवार बनलेल्या प्रश्नात या शाळा बंदीच भूत नव्याने... यातून शासनाला काय साध्य करायचे आहे सीमाभागातील कन्नड शाळेकडे नक्की कौल वाढण्याची शक्यता नाकारता येणार नाही. शिक्षक कमी म्हणून शाळा संकुचिकरणाचे काम शासन करणार आहे म्हणजे त्या पाल्याला आणि शिक्षकाला नवखं व्यासपीठ देऊन गोंधळात टाकण्याची हि भूमिका किती सकारात्मक बरोबर किती स्वीकारा योग्य वेळ आणि भाविष्यचं ठरवेल.

धन्यवाद...! 

जगण्याच्या पंक्तीत आहे तसं व्यक्त व्हा ना नसता उठाठेव कशाला...?

शिर्षक :- जगण्याच्या पंक्तीत आहे तसं व्यक्त व्हा ना; नसता उठाठेव कशाला...?

लेखन :- एन.के. ( पत्रकार)

दि. ३१ मार्च २०१८

जग सार डिजितलच्या वाऱ्यात भेभान झालाय साधं ला कोण का विचारेना,
स्वार्थ आणि माझच्या या माळेत माणसाची माळ का सापडेना...?
सांगा ना कुठं चुकलो आपण कि विसरची व्याख्या आपल्या उशाला,
त्यासाठी जगण्याच्या पंक्तीत आहे तसं व्यक्त व्हा ना ; नसता उठाठेव कशाला...?...१

जगाच्या बाजारात आपली किंमत नेहमी कमी कमी होत असते तरी आपला तोरा वरचं का..?,
माणूस म्हणून जगायचं आहे ना मग ही दानव बुद्धी थोबाडावर का...?,
अक्ख आयुष्य गेलं कागद जमवण्यासाठी पण दोन इंचाची खळगी तृप्त म्हणून कधी नाही भरला,
मग सरळ न साधं जगणं असावं त्यासाठी जगण्याच्या पंक्तीत आहे तसं व्यक्त व्हायचं नसता उठाठेव कशाला..?...२

तुझ्या न माझ्या संघर्षात खूप काही फरक नाही तात्पर्य एकच जगणं,
एकाच धारेवर चाललेल्या या कसरतीत मग भलतंच का वागणं,
संपलेल्या दिवसाला आठवण म्हणून वापरणारे आपण तर का उगीच स्वप्नांच्या रंगरंगोटीच सामान उशाला..?,
अती नसलेल्या सुंदर आयुष्यात जगायचं तर जगण्याच्या पंक्तीत आहे तसं व्यक्त व्हा ना नसता उठाठेव कशाला...? ...३

मनाची भ्रमंती हि रोजचीच ठरलेली त्यात सर्वजण मी श्रेष्ठ म्हणून घ्यायला पहिल्या रांगेत,
आयुष्यभर स्वतःच्या मोठेपणाला लिहण्याच पाप आपण केलंय काय धुणार तुम्ही या गंगेत..?,
जगताना आनंदी आणि बागडताना स्वच्छंदी समजून पण आयुष्यातली मंदीची स्पस्टोक्ती कशाला...?,
पाप पुण्याचा न्यायदानी तो आहे तर जगण्याच्या पंक्तीत आहे तसं व्यक्त व्हा ना नसता उठाठेव कशाला...? ...४

लिहायचं काय म्हणून सगळंच लिहलं जात पण जगायचं कसं कोण लिहणार..?,
साम,दाम,दंड, भेद च्या या गोड आयुष्यात आपली दिशा न बाजू योग्य ती कोण पाहणार...?,
जमत नाही आम्हाला मनमोकळं व्यक्त व्हायला तर अती Adjustment कशाला...?,
हात ओढून आयुष्य जगायचं काही वेळा त्रासदायक असत तर जगण्याच्या पंक्तीत आहे तसं व्यक्त व्हा ना नसता उठाठेव कशाला...? ...५

धन्यवाद...!